Een paar dagen eerder had ik in het Ibachtal een wandeling gemaakt. De natuur van het dal is zo mooi dat ik er nog eens wilde lopen. Ik heb een wandelroute uitgezet die dit keer het oostelijke gedeelte van het natuurgebied doorkruist. De wandeling begint vanaf een parkeerterrein net buiten Oberibach, op de kruising van de K6525, met de Alter Klostenwaldweg en de Mutterslehen. Het was een warme zonnige dag maar wel vochtig, want er viel zo nu en dan een klein regenbuitje. De wandelroute volgt voor een gedeelte het Weidelehrpad. Onderweg vind je hierbij een aantal informatiepanelen langs het pad waarop interessante wetenswaardigheden over het ontstaan van het boerencultuurlandschap in het Ibachtal te lezen zijn. Vanaf het parkeerterrein loop je een klein stukje langs de weg terug naar Oberibach, waarna de wandeling links af verder gaat over een oude diep uitgesleten holle onverharde weg, aan de bovenzijde van het weidegebied van het Ibachtal. Van boven af kijk je neer op een prachtige traditionele grote Schwarzwaldboerderij. De witte was hing aan de lijn te drogen. Een fotogeniek plaatje, zoals het er al minimaal honderd jaar onveranderd moet hebben uitgezien. Het Ibachtal ligt in een ondiepe kom op zo'n 1000 meter hoogte. Spectaculaire uitzichten over diepe smalle beekdalen, zoals je bijvoorbeeld bij het wandelen rond Ehrsberg of Gersbach kunt aantreffen, zal je hier niet snel vinden. De charme van dit oude boerencultuurlandschap zit hem juist in de lieflijke en romantisch gelegen licht glooiende weilanden, de prachtige authentieke boerderijen, en de weelderige moerasbossen aan de benedenzijde van het dal. Na het weidegebied rond Unteribach gaat de wandelroute een diep donker woud binnen. Hier komt bijna niemand meer, zelfs geen houthakkers, zo zag ik aan bijna dichtgegroeide paden. Dit beschermde natuurgebied wordt helemaal aan zijn lot overgelaten, omgevallen bomen worden niet meer geruimd, zodat de natuur hier zijn eigen gezicht mag bepalen. Gelukkig waren de paden nog niet zover dichtgegroeid dat het lopen onmogelijk zou worden. Het begon te regenen, eerst een paar druppeltjes, maar gaandeweg toch wel een stevige bui. Ik wilde toch even rusten en vond beschutting onder een zwaar in het blad stekende loofboom. Er ontstond een prachtige regenboog want de zon bleef er lustig bij schijnen. Even later werd het weer droog en liep ik weer verder. Via een weiland vol met geiten wordt een verharde weg overgestoken, om dan aan de overzijde, over het parkeerterrein van een grote school, het volgende prachtige beschermde natuurgebied in te lopen. De route loopt hierbij langs de rand van een verwilderde weide, eigenlijk meer een kleine open hoogvlakte, en bosgebied. De koeien grazen echter niet in de weide, maar in het naast gelegen bos, zo zag en hoorde ik. De koeien smulden van de takken en bladeren van een bepaald soort struikachtige loofboom. Ze sloopten met grof geweld letterlijk de bomen, om de blijkbaar voor hun zeer malse smakelijke bladeren te kunnen bemachtigen. In het verleden was het heel gebruikelijk om op deze manier koeien te laten grazen in een bos. In sommige streken van het Zwarte Woud kun je daar nog steeds de gevolgen van zien. Je vind daar prachtige open hellingbossen met grote mooi ontwikkelde vrijstaande bomen. De wandeling gaat om de verwilderde weide heen, om dan door het bos aan de overzijde weer terug te keren. Aan de rechterzijde van het pad door het bos kijk je uit op het diepe smalle beekdal van de Muhlebach. Via een glibberig steil bospad gaat de route even verder op omlaag, het beekdal in, om dan langs een boerderij, aan de andere zijde van het dal, weer omhoog te klimmen. Ik hoorde al de hele tijd van ver in het bos een zaagmachine. Het bleek dat de boer van de boerderij bezig was om zijn wintervoorraad brandhout aan te leggen. Hij was druk in de weer om de grote stapel boomstammen bij de boerderij tot kleine blokken brandhout te zagen. Het kost wat zweetdruppeltjes, maar verder stook je natuurlijk bijna voor niets in de winter je grote boerderij lekker warm. De wandelroute loopt door het dorpje Wittenschwand. De zon scheen uitbundig en het werd behoorlijk warm. Ik zag aan de rand van het dorp een groot gasthof liggen. Tijd voor een groot koel glas bier! De serveerster in het gasthof was gekleed in traditionele Schwarzwalder klederdracht en bezig om bloemstukjes voor op de tafels samen te stellen. Op een grote tafel lagen allerlei soorten bloemen en siertakken. Het was heerlijk koel binnen. Dat is werkelijk zalig genieten, van het lekkere bier, en de gezelligheid en rust in het gasthof. Ik kon mijn begeerte, om een tweede groot glas bier te bestellen, bedwingen en stapte weer op. De wandeling gaat daarna door een naaldbos zo'n 100 meter vrij steil omhoog. Maar goed dat ik het bij 1 glas bier had gelaten, bedacht ik mij tijdens het hijgen, want deze helling was zo al vermoeiend genoeg! Bovenaan de helling wordt het naaldbos verlaten en gaat de wandeling door de weiden van het Ibachtal verder. Hier wordt het tweede deel van het Weidelehrpad weer opgepakt. Het pad loopt dwars door de weilanden met de koeien. Ik keek zorgvuldig of er wellicht ergens een stier tussen zou staan, maar die zag ik niet. Het laatste stuk van de route gaat langs de bosrand aan de bovenzijde van het Ibachtal, waarbij je van een prachtig uitzicht over het dal kunt genieten. Weer terug bij de parkeerplaats vroeg een knap meisje of ik hier in de buurt een mooie wandelroute wist. Ze wilde met twee andere vriendinnen gaan wandelen. Nou dat wist ik natuurlijk nu wel, na deze heerlijke wandeltocht. Ik heb de drie jonge schoonheden op de kaart aangewezen welke route voor hun de mooiste, en daarbij niet al te lang was, want het was inmiddels al laat in de middag, en ik wilde ze niet in het donker laten dwalen.
Naar de webpagina van de GPS wandeling klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten