It gitt Oan! Eindelijk konden wij begin januari 2009 weer eens lekker vrij uit op natuurijs door de polders van de Alblasserwaard zwieren. Dat was alweer lang geleden. In het eerste weekend van 2009 even voorzichtig oefenen op de 600 meter lange gracht langs de stadswallen van Gorinchem. Dat ging allemaal na 8 jaar schaatsonthouding weer best lekker! Vroeger ging ik in een ijsloze winter nog wel eens naar de kunstijsbaan in Utrecht. Maar eentonige rondjes draaien op een dergelijke baan ben ik na een aantal keren wel zat. Er gaat niets boven het schaatsen op de lange eindeloze vlieten van de Alblasserwaard! Op de gracht langs de stadswallen hoorde ik dat er door waaghalzen in het weekend al op het nog gevaarlijk dunne ijs van de Alblasserwaard werd geschaatst. Gelukkig maar dat je op oudere leeftijd minder lef krijgt, en de angst voor een nat pak in een ijswak sterk is toegenomen, anders was ik er nog die zelfde dag spoorslags naar toe gegaan, om als mede waaghals ook op de vlieten een baantje te gaan trekken! Toen ging het even een dag dooien, regenen, sneeuwen en gelijk weer vriezen. Dat was erg! Al het mooie diep zwarte glanzende ijs was plotsklaps veranderd in een witte bobbelige, gelukkig wel keiharde, massa van bevroren sneeuw en regen. De enige meevaller was dat het een nacht lang heel erg hard ging vriezen, zodat het een dag later zonder gevaar op een nat pak mogelijk was om in de Alblasserwaard een schaatstocht te gaan maken. Het mooiste stukje schaatsen vind ik altijd het gedeelte op de Giessen tussen Giensenburg en Noordeloos. Het gaat hier om een werkelijk stukje prachtige ongerepte natuur. De Giessen slingerd zich op dat gedeelte door een landschap van natte hooilanden en prachtige gerestaureerde boerderijen en monumentale landhuizen. Halverwege ligt een mooie windmolen, waar al op deze eerste echte prachtige zonnige windstille schaatsdag op de Giessen, al een koek-en-zopie-tent stond opgesteld. Heerlijk, en nog eens heerlijk, genieten van alle ijspret die het natuurijs te bieden heeft! Dat was lang geleden dat dit allemaal kon. Ik herinner mij nog goed dat ik in 1982 vanuit de randstad naar Gorinchem verhuisde en dat het in de zelfde winter hierop al direct mogelijk was om in de Alblasserwaard te gaan schaatsen. Een openbaring voor mij! Ik heb dan ook vanaf dit moment pas echt leren schaatsen. In de randstad was er vrijwel nooit geen gelegenheid om op natuurijs te schaatsen. Het vriest daar nu eenmaal minder, zo dicht in de buurt van de kust. Toen de echte schaatskoorts na een paar dagen wat was gezakt heb ik er aan gedacht om een camera mee te nemen, om onderweg tijdens het schaatsen wat foto’s en een video te schieten. Veel tijd hiervoor heb ik mij niet gegund, dus de oogst aan foto’s is mager. De vermoeid ogende schaatser op een van de foto’s ben ik zelf. Een aardige dame wilde wel van mij een foto nemen, als ik dat eerst van haar zou doen. Ik wilde toch wel een bewijs hebben voor mijn familie dat ik als enige van de familie- grijsaards de edele schaatssport op natuurijs in de eindeloze polders nog steeds machtig ben! Ik hoop grondig dat wij deze winter nog een vorstperiode mogen beleven!
Naar de webpagina van de schaatstocht klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten