Het kan verkeren! Als kind speelden wij tijdens de zomervakantie op de Veluwe regelmatig op het Hulshorsterzand bij Nunspeet. Geen grotere pret dan je van een hoge steile zandduin naar beneden laten glijden. Je zag toen nog de kracht van het stuivende zand. Een stuk naaldbos, waar een fietspad door heen liep, was half door het zand verzwolgen. Het fietspad was hierbij over een afstand van wel honderd meter onbruikbaar geworden. Toen in die tijd was dat gespeel van kinderen in het losse zand van het Hulshorsterzand eigenlijk een doodzonde! Zo dachten de oudere boeren rond Hulshorst en Nunspeet er tenminste over. Het gevaar van stuivend zand zat nog diep in hun genen gebrand. Vroeger werden door het stuivende zand in deze streek complete boerderijen, met de weilanden en akkers, onder het zand bedolven. Men deed alle mogelijke moeite om het zand via het aanplanten van naaldbossen vast te leggen. Dat lukte maar met moeite. In het begin van de 19e eeuw lag er tussen Hardewijk, Nunspeet en Wezep een strook stuifzand van 2 tot 3 km breed en bijna 30 km lang. Dat is nu in onze tijd wel even anders! Het zand is voor het grootste gedeelte overwoekerd door mos, gras, heide, berken en vliegdennen. Bepaalde dieren en planten, die het in de vroegere grote zandwoestijn juist naar hun zin hadden, dreigen daardoor uit te sterven. Natuurmonumenten is op dit moment tot eind maart 2009, druk bezig om op het Hulshorsterzand met man en macht de bomen te kappen, en de toplaag te verwijderen, zodat het zand weer kan gaan stuiven.
Ik had best wel eens zin om dit zanderige speelterrein uit mijn jeugd via een GPS wandelroute te door kruisen. Het Hulshorsterzand ligt bovendien in de buurt van de Leuvenumse Beek. Dat komt mooi uit, want langs deze prachtige snel stromende beek wil ik altijd wel, in elk jaargetij, een wandeling maken. Ook vlakbij, maar wel aan de andere zijde van de A28, ligt het landgoed Hulshorst. Ook dit landgoed wilde ik wel eens bekijken. Na wat gepuzzel op de topografische kaart is deze GPS wandeling met een lengte van 14 km ontstaan. Op een koude, maar wel zonnige, zaterdag 24 januari 2009 heb ik de route gelopen. De wandeling begint van af het parkeerterrein van Natuurmonumenten aan de Hierdenseweg in de gemeente Nunspeet. Ik heb al eerder twee GPS wandelingen langs de Leuvenumse Beek gemaakt, namelijk: 'Leuvenumse Beek 23 km' klik hier en 'Leuvenumse Beek 15 km' klik hier. Het eerste stuk van de wandeling gaat langs de Leuvenumse Beek. Het was hoog water. De beek was op verscheidene plaatsen buiten zijn oevers getreden. De zandweg naast de Leuvenumese Beek was ook veranderd in een snel stromend beekje. Het was gelukkig nog steeds mogelijk om met droge voeten over de hoge oeverwal van de beek te lopen. De verdorde beukenbladen zaten nog aan de takken. Het leek hierdoor nog een beetje herfst te zijn. De verdorde bladeren lichte in het heldere licht van de winterzon fel roodbruin op. Ook in de winter kan het in het bos heel mooi zijn. Op het stuk waar de Leuvenumse Beek buiten zijn oevers was getreden moest er wel min of meer door het water worden gewaad. Gelukkig lagen er een paar dode takken in het jonge nieuwe stroompje waarover je met droge voeten de overzijde kon bereiken.
Wat verder op wordt de Leuvenumse Beek overgestoken en gaat de wandelroute het Hertenbos binnen. Het eerste stuk hiervan, zo'n drie honderd meter lang, is minder interessant. Daarna wordt de omgeving glooiender en bestaan de bossen uit, afwisselend stroken beukenbos, en hoge donkere blauwgroene sparrenbossen. Een prachtig stuk bos om doorheen te wandelen. Ik had hier jaren terug ook eens gelopen. Het was in mijn geheugen blijven hangen dat het hier mooi moest zijn. Dat werd nu weer eens bevestigd! Na het hertenbos gaat de wandeling verder over het Hulshorsterzand. Grote stapels gezaagde naaldbomen liggen hier langs de kant van het zandpad. Natuurmonumenten is druk bezig om de zandverstuiving weer open te maken. Ook op zaterdag wordt er hard gewerkt! De wandelroute volgt de grens van het bos en het zand. Ten minste, waar vroeger het zand geweest moet zijn. Nu is alles bedekt onder een dikke laag mos, heide en gras. In mijn kindertijd vroeger zag het er hier wel totaal anders uit! Het loopt in iedergeval wel prettig. Door het losse zand te moeten sjokken valt ook niet mee. In de verte, aan de overzijde van het Hulshorsterzand, hoor je het zachte geruis van de A28. Echt storend is dat echter niet. De autoweg ligt hier een eind vandaan. De zandverstuiving wordt verlaten. Via een mooie beukenlaan gaat de route het naast gelegen bos binnen. Na zo'n twee en een halve kilometer wordt het verkeergeruis van de A28 luider en luider. Via een viaduct wordt de autoweg overgestoken.
Aan de andere zijde van de A28 loop je door een totaal andere omgeving. Nu gaat de route verder over een zandpad door de weilanden. Het pad ligt op een hoog gedeelte. De weilanden aan de rechterkant lopen duidelijk schuin omlaag. Vroeger had de oude Zuiderzee in deze omgeving vrij spel. Dat is hier in het landschap nog goed terug te vinden. Het is duidelijk dat je hier langs een oude oeverwal loopt. Ik werd een tijdje begeleid door een paar kleine, maar wel hevig, blaffende honden. Blaffende honden bijten niet, zo luid het spreekwoord. Dat spreekwoord gaat ook voor deze toch wel aardige hondjes op. Op een gegeven moment sloten ze vriendschap en liepen nog een tijdje gezellig kwispelstaartend met mij op. Na de weilanden volgt een klein stukje wandelen door een boomkwekerij. Daarna wordt het landgoed Hulshorts bereikt. De geschiedenis van het landgoed gaat terug naar de zestiende eeuw. De eeuwen daarna was het bezit van verschillende adellijke families tot het in 1813 in handen kwam van het Harderwijker burgemeestergeslacht Van Meurs. Hendrik Frans van Meurs behoorde in zijn tijd tot de rijkste inwoners van Gelderland. Hij was verantwoordelijk voor een belangrijk element op het landgoed, dat tot die tijd nog ontbrak: water.
Begin vorige eeuw kwam het landgoed in handen van J.M. van Voorst van Beest uit Rotterdam. De familie gebruikte het landgoed alleen als zomerverblijf. Het hoofdgebouw van landgoed Hulshorst is in de Tweede Wereldoorlog door de toenmalige eigenaar afgebroken. Dit om te voorkomen dat de Duitsers het landgoed zouden gaan gebruiken. Daar bestonden althans plannen voor. De trap en de marmeren vloer van het landhuis zijn weer voor een ander huis op het landgoed gebruikt. Waar het landhuis stond, is nu een bomenbestand ingepland.In 1954 kocht de gemeente Ermelo het landgoed om het weer in oude glorie te herstellen, maar pas eind jaren tachtig kwam er een plan op tafel. Het landgoed was versnipperd door drie openbare wegen. Niet alleen fietsers, maar ook auto's en motoren, doorkruisten het. In 1986 zijn deze wegen afgesloten met witte hekken.Ook werd de oude Zilverbeek weer leven ingeblazen. Bij die werkzaamheden, vlak langs de snelweg A28, werd er een bom uit de Tweede Wereldoorlog gevonden.Voor de ontmanteling werden de snelweg A28 en de spoorlijn een halve dag gesloten. De bom was door de Engelsen vlakbij het station van Hulshorst gedropt, omdat de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog veel gebruik maakten van het station. Nu kun je in het landgoed heerlijk wandelen. De route gaat voor een gedeelte over een smalle romantische eeuwenoude beukenlaan. De bomen zijn zo oud dat een aantal van hen door ziekten zijn aangetast en omgevallen. Tijdens een storm kan je hier beter niet gaan lopen. Dat lijkt niet zo gezond te zijn! Via een mooie, met oude klinkers bestrate, smalle weg wordt het landgoed Hulshorst weer verlaten. Het geruis van de A28 neemt weer sterk toe. Een sneltrein denderde voorbij het vroegere station Hulshorst. Nu is het een woonhuis. Ik denk dat de bewoners wel zo langzamerhand gewend moeten zijn aan de langsrazende treinen en de auto's op de A28. Geen prettige omgeving om te wonen , zo besloot ik in het voorbij lopen. Net voor de spoorwegovergang staat aan de zijkant van het restaurant Railroads klik hier op een verhoging een oude diesellocomotief. Best wel een opvallende blikvanger. Na het viaduct over de A28 ben je direct weer terug op het parkeerterrein van Natuurmonumenten. Het is een hele mooie afwisselende route. Ik denk dat het in het voorjaar, vooral dan door de weilanden, nog mooier moet zijn om deze GPS wandeling te gaan afleggen.
Ik had best wel eens zin om dit zanderige speelterrein uit mijn jeugd via een GPS wandelroute te door kruisen. Het Hulshorsterzand ligt bovendien in de buurt van de Leuvenumse Beek. Dat komt mooi uit, want langs deze prachtige snel stromende beek wil ik altijd wel, in elk jaargetij, een wandeling maken. Ook vlakbij, maar wel aan de andere zijde van de A28, ligt het landgoed Hulshorst. Ook dit landgoed wilde ik wel eens bekijken. Na wat gepuzzel op de topografische kaart is deze GPS wandeling met een lengte van 14 km ontstaan. Op een koude, maar wel zonnige, zaterdag 24 januari 2009 heb ik de route gelopen. De wandeling begint van af het parkeerterrein van Natuurmonumenten aan de Hierdenseweg in de gemeente Nunspeet. Ik heb al eerder twee GPS wandelingen langs de Leuvenumse Beek gemaakt, namelijk: 'Leuvenumse Beek 23 km' klik hier en 'Leuvenumse Beek 15 km' klik hier. Het eerste stuk van de wandeling gaat langs de Leuvenumse Beek. Het was hoog water. De beek was op verscheidene plaatsen buiten zijn oevers getreden. De zandweg naast de Leuvenumese Beek was ook veranderd in een snel stromend beekje. Het was gelukkig nog steeds mogelijk om met droge voeten over de hoge oeverwal van de beek te lopen. De verdorde beukenbladen zaten nog aan de takken. Het leek hierdoor nog een beetje herfst te zijn. De verdorde bladeren lichte in het heldere licht van de winterzon fel roodbruin op. Ook in de winter kan het in het bos heel mooi zijn. Op het stuk waar de Leuvenumse Beek buiten zijn oevers was getreden moest er wel min of meer door het water worden gewaad. Gelukkig lagen er een paar dode takken in het jonge nieuwe stroompje waarover je met droge voeten de overzijde kon bereiken.
Wat verder op wordt de Leuvenumse Beek overgestoken en gaat de wandelroute het Hertenbos binnen. Het eerste stuk hiervan, zo'n drie honderd meter lang, is minder interessant. Daarna wordt de omgeving glooiender en bestaan de bossen uit, afwisselend stroken beukenbos, en hoge donkere blauwgroene sparrenbossen. Een prachtig stuk bos om doorheen te wandelen. Ik had hier jaren terug ook eens gelopen. Het was in mijn geheugen blijven hangen dat het hier mooi moest zijn. Dat werd nu weer eens bevestigd! Na het hertenbos gaat de wandeling verder over het Hulshorsterzand. Grote stapels gezaagde naaldbomen liggen hier langs de kant van het zandpad. Natuurmonumenten is druk bezig om de zandverstuiving weer open te maken. Ook op zaterdag wordt er hard gewerkt! De wandelroute volgt de grens van het bos en het zand. Ten minste, waar vroeger het zand geweest moet zijn. Nu is alles bedekt onder een dikke laag mos, heide en gras. In mijn kindertijd vroeger zag het er hier wel totaal anders uit! Het loopt in iedergeval wel prettig. Door het losse zand te moeten sjokken valt ook niet mee. In de verte, aan de overzijde van het Hulshorsterzand, hoor je het zachte geruis van de A28. Echt storend is dat echter niet. De autoweg ligt hier een eind vandaan. De zandverstuiving wordt verlaten. Via een mooie beukenlaan gaat de route het naast gelegen bos binnen. Na zo'n twee en een halve kilometer wordt het verkeergeruis van de A28 luider en luider. Via een viaduct wordt de autoweg overgestoken.
Aan de andere zijde van de A28 loop je door een totaal andere omgeving. Nu gaat de route verder over een zandpad door de weilanden. Het pad ligt op een hoog gedeelte. De weilanden aan de rechterkant lopen duidelijk schuin omlaag. Vroeger had de oude Zuiderzee in deze omgeving vrij spel. Dat is hier in het landschap nog goed terug te vinden. Het is duidelijk dat je hier langs een oude oeverwal loopt. Ik werd een tijdje begeleid door een paar kleine, maar wel hevig, blaffende honden. Blaffende honden bijten niet, zo luid het spreekwoord. Dat spreekwoord gaat ook voor deze toch wel aardige hondjes op. Op een gegeven moment sloten ze vriendschap en liepen nog een tijdje gezellig kwispelstaartend met mij op. Na de weilanden volgt een klein stukje wandelen door een boomkwekerij. Daarna wordt het landgoed Hulshorts bereikt. De geschiedenis van het landgoed gaat terug naar de zestiende eeuw. De eeuwen daarna was het bezit van verschillende adellijke families tot het in 1813 in handen kwam van het Harderwijker burgemeestergeslacht Van Meurs. Hendrik Frans van Meurs behoorde in zijn tijd tot de rijkste inwoners van Gelderland. Hij was verantwoordelijk voor een belangrijk element op het landgoed, dat tot die tijd nog ontbrak: water.
Begin vorige eeuw kwam het landgoed in handen van J.M. van Voorst van Beest uit Rotterdam. De familie gebruikte het landgoed alleen als zomerverblijf. Het hoofdgebouw van landgoed Hulshorst is in de Tweede Wereldoorlog door de toenmalige eigenaar afgebroken. Dit om te voorkomen dat de Duitsers het landgoed zouden gaan gebruiken. Daar bestonden althans plannen voor. De trap en de marmeren vloer van het landhuis zijn weer voor een ander huis op het landgoed gebruikt. Waar het landhuis stond, is nu een bomenbestand ingepland.In 1954 kocht de gemeente Ermelo het landgoed om het weer in oude glorie te herstellen, maar pas eind jaren tachtig kwam er een plan op tafel. Het landgoed was versnipperd door drie openbare wegen. Niet alleen fietsers, maar ook auto's en motoren, doorkruisten het. In 1986 zijn deze wegen afgesloten met witte hekken.Ook werd de oude Zilverbeek weer leven ingeblazen. Bij die werkzaamheden, vlak langs de snelweg A28, werd er een bom uit de Tweede Wereldoorlog gevonden.Voor de ontmanteling werden de snelweg A28 en de spoorlijn een halve dag gesloten. De bom was door de Engelsen vlakbij het station van Hulshorst gedropt, omdat de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog veel gebruik maakten van het station. Nu kun je in het landgoed heerlijk wandelen. De route gaat voor een gedeelte over een smalle romantische eeuwenoude beukenlaan. De bomen zijn zo oud dat een aantal van hen door ziekten zijn aangetast en omgevallen. Tijdens een storm kan je hier beter niet gaan lopen. Dat lijkt niet zo gezond te zijn! Via een mooie, met oude klinkers bestrate, smalle weg wordt het landgoed Hulshorst weer verlaten. Het geruis van de A28 neemt weer sterk toe. Een sneltrein denderde voorbij het vroegere station Hulshorst. Nu is het een woonhuis. Ik denk dat de bewoners wel zo langzamerhand gewend moeten zijn aan de langsrazende treinen en de auto's op de A28. Geen prettige omgeving om te wonen , zo besloot ik in het voorbij lopen. Net voor de spoorwegovergang staat aan de zijkant van het restaurant Railroads klik hier op een verhoging een oude diesellocomotief. Best wel een opvallende blikvanger. Na het viaduct over de A28 ben je direct weer terug op het parkeerterrein van Natuurmonumenten. Het is een hele mooie afwisselende route. Ik denk dat het in het voorjaar, vooral dan door de weilanden, nog mooier moet zijn om deze GPS wandeling te gaan afleggen.
Downloaden GPS track van de route klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten