Al eerder heb ik een GPS wandelingen door het Speulderbos op de Veluwe gemaakt klik hier. Het bos is echter zo mooi dat een tweede GPS route door dit bos zeker op zijn plaats is. De vorige keer dat ik hier liep was tegen het einde van de winter en waren de bomen nog kaal. Nu op zondag 14 september 2008 vertoonde de bossen hun volle diepgroene bladerpracht, waar de zon in gouden banen zijn licht doorheen wierp. De wandelroute heeft een lengte van 18 km en begint bij het Boshuis aan de Sprielderweg in Drie, wat ligt in de gemeente Ermelo. Het eerste stuk van de route gaat door de boerengemeenschap van het gehucht Drie. Je loopt hier langs een paar prachtige boerderijen. Een van deze tot woonhuis verbouwde boerderij stond te koop. Ik heb maar niet de moeite genomen om naar de vraagprijs te kijken, want een dergelijke prachtig gerestaureerde woonboerderij in deze mooie streek is voor de gewone sterveling onbetaalbaar! Op dit eerste stukje van de wandeling loop je langs midden tussen de bossen gelegen weilanden. Daarna gaat de route verder door prachtige eiken- en beukenbossen.
Het eeuwenoude Speulderbos is een van de mooiste en oudste bossen van Nederland. Kromme, in wonderlijke bochten gegroeide eiken- en beukenbomen bepalen de sfeer. In de volksmond heet het Speulderbos ‘het bos van de dansende bomen’. Dit komt doordat de stammen in de nevel lijken te bewegen. Het bos is niet alleen mysterieus maar ook zeer zeldzaam. En het is een paradijs voor (roof)vogels, edelherten, dassen en wilde zwijnen. Het lopen is hier puur genieten! Het bos is bijzonder fotogeniek. Het wandelen schoot dan ook niet erg op omdat ik steeds weer met de camera in de weer was om deze mooie natuur op het geheugenkaartje vast te leggen. De wandeling gaat voor een klein gedeelte over de Ermelose Heide. Het terrein is door de eeuwen heen door verschillende groepen mensen in gebruik geweest. Je vindt er grafheuvels uit de tijd van de klokbekercultuur. In de romeinse tijd, omstreeks het jaar 170, lag er een marskamp voor het Romeinse leger dat zo'n 9 ha groot was en plaats bood aan zo'n 4000-6000 legionairs. De contouren hiervan zijn nog duidelijk in het landschap te herkennen. De aarden verdedigingswallen van het Romeinse marskamp hebben de status van rijksmonument en zijn in 2006 deels gerestaureerd. In de 20e eeuw was het terrein in gebruik als militair oefenterrein. Tegenwoordig is het terrein grotendeels in gebruik als natuurterrein. De heide wordt het hele jaar begraasd door een schaapskudde. De GPS route loopt langs de schaapskooi. Bij de schaapskooi is een informatiecentrum waar je koffie kunt drinken en een ijsje kunt eten.
De route gaat verder door de prachtige loofbossen vol met kromme bomen. Het bos is al heel oud en is op natuurlijke wijze ontstaan. De boeren rond Garderen haalden de rechte bomen uit het bos weg, om het hout als timmerhout te gebruiken. De kromme onbruikbare stammen bleven staan. Door deze natuurlijke negatieve selectie is het tegenwoordige geheimzinnige beulenbos vol kromme bomen ontstaan. Dan komt het Solse Gat in zicht. Deze grote kuil, misschien ontstaan bij de bouw van de eerste dorpswoningen van Drie, staat bekend als het Solse Gat. Een plaats waar in vroeger tijden de Germaanse volksstammen hun godin Sol de offers kwamen aanbieden. Hier ook stichtten de eerste Christenen een kapelletje, dat echter reeds lang verdwenen was toen men onder het nabijgelegen Drie een nieuwe bouwde. Het Solse Gat was in de Middeleeuwen een uitwijkplaats voor de bewoners van Putten, toen rondtrekkende roversbenden het dorp in brand staken. Minstens twee maal in de geschiedenis vluchtten de boeren de bossen in. Later werd het Solse Gat de verzamelplaats van de zigeuners, die er hun tenten opsloegen en vandaar strooptochten ondernamen. Het onderstaande spookverhaal over het Solse Gat las ik in de Volksverhalen Almanak:
-------------------------------------------------------------------------------------
De Legende van het Solse Gat
Midden op de Veluwe - in het bos tussen Putten, Garderen en Drie - ligt het Solse gat, een grote kuil tussen de heuvels. Daar stond eens een machtig klooster met veel torens. Het werd omgeven door een gracht en een brede, statige laan leidde naar de poort.
Maar het was een boos klooster; de overste en alle monniken hadden hun ziel aan de duivel verkocht. Ze leidden een leven van overdaad en weelde. Midden in de nacht werd de zwarte mis gelezen waar alle heksen en spoken uit de omgeving aan deelnamen. Men dronk wijn uit emmers en de hele nacht werden er overvloedige maaltijden opgediend. De duivel zorgde ervoor dat de voorraad nooit opraakte en hij mengde zelf de wijn. Er werd gedanst, gezongen en gevloekt tot in de vroege morgen. Velen hadden 's nachts binnen het klooster vreemde en angstaanjagende geluiden gehoord en iedereen wist dat de hele nacht de vensters van alle zalen hel verlicht waren.
Dat heeft geduurd, tot in een stormachtige kerstnacht, nu al eeuwen geleden. De dorpelingen bleven tijdens die storm angstig in hun huizen en hoorden midden in de nacht plotseling één hevige donderslag. De volgende ochtend kwam een jongetje het dorp binnenrennen en vertelde dat het klooster in het bos geheel was verdwenen en er op die plaats een ijzingwekkend diepe kuil ontstaan was. De bomen er omheen lagen ontworteld ter aarde. Alle bewoners wilden het wonder zien. Men vond nog een met klinkertjes geplaveid straatje en de brede, statige laan; dat was alles wat van het klooster restte. De aarde had zich geopend en zich weer gesloten.
Sinds die tijd komt er om middernacht uit de diepte van het Solse gat een vreemd geluid. De klokken van het verzonken klooster beginnen onregelmatig en schor te luiden, alsof ze allen gebarsten zijn; eerst zacht, maar steeds harder en angstiger. Dan komen uit het duister van de brede laan de geesten van de monniken. Al klagend wandelen ze in een lange sombere rij: langzaam en gebogen gaan ze rondom het gat, waaruit een blauwe gloed opstijgt. Dan zweven ze allen rusteloos uiteen, om opnieuw uit de schaduw van de laan in een lange rij langzaam naar voren te treden. Dit gaat door tot aan het daglicht, dan vluchten ze plotseling jammerend weg in het diepste duister van de sombere kuil.
Zodra de zon schijnt, is het alsof er niets is voorgevallen. Alles is er rustig en men zou er haast aan twijfelen, dat even tevoren de schimmen verdwenen zijn in het water midden in de kuil van het Solse gat.
-------------------------------------------------------------------------------------
Ik las in de zelfde Volksverhalen Almanak nog een spookverhaal over deze plaats, een Veluwse sage over een dolende rusteloze ziel. Dit verhaal bewaar ik echter voor de volgende keer, als ik weer eens in deze buurt ga lopen. Ik heb op een bank bij het Solse Gat een tijdje gerust. De zon scheen lekker. Ik werd daarom niet lastig gevallen door dolende geesten van de monniken van het verdwenen klooster. Na het Solse Gat gaat de wandeling de richting van Garderen op. Boven Garderen ligt in de bossen een stuwwal. Een verrassende mooie plek zo midden in het beukenbos. Het voetpad ligt op de bovenzijde van de stuwwal. Nu is het bos, heel vroeger was het open gebied. Men woonde vroeger graag op de relatief rijke en goed ontwaterde gronden op de stuwwal. Op deze plek liggen de restanten van een celtic field. Een systeem van kleine akkertjes omgeven door walletjes uit de Ijzertijd en de Romeinse tijd. Met het blote oog niet meer te zien, maar wel vanuit de lucht, via hoogtekaarten die met radar zijn gemaakt. Vanaf het jaar 1000 zijn de stuwwallen door beukenbossen overwoekerd geraakt en kunnen wij wandelaars nu volop van deze in het glooiende landschap mooi gelegen loofbossen genieten. Na de stuwwal gaat de route weer noordwaarts terug naar het uitgangspunt bij het Boshuis in Drie. Een heerlijke wandelroute door prachtige loofbossen. In het najaar als de bossen kleuren zal het hier helemaal prachtig zijn. Wellicht dat ik dan nog eens een GPS route door dit bos ga uitzetten!
Het eeuwenoude Speulderbos is een van de mooiste en oudste bossen van Nederland. Kromme, in wonderlijke bochten gegroeide eiken- en beukenbomen bepalen de sfeer. In de volksmond heet het Speulderbos ‘het bos van de dansende bomen’. Dit komt doordat de stammen in de nevel lijken te bewegen. Het bos is niet alleen mysterieus maar ook zeer zeldzaam. En het is een paradijs voor (roof)vogels, edelherten, dassen en wilde zwijnen. Het lopen is hier puur genieten! Het bos is bijzonder fotogeniek. Het wandelen schoot dan ook niet erg op omdat ik steeds weer met de camera in de weer was om deze mooie natuur op het geheugenkaartje vast te leggen. De wandeling gaat voor een klein gedeelte over de Ermelose Heide. Het terrein is door de eeuwen heen door verschillende groepen mensen in gebruik geweest. Je vindt er grafheuvels uit de tijd van de klokbekercultuur. In de romeinse tijd, omstreeks het jaar 170, lag er een marskamp voor het Romeinse leger dat zo'n 9 ha groot was en plaats bood aan zo'n 4000-6000 legionairs. De contouren hiervan zijn nog duidelijk in het landschap te herkennen. De aarden verdedigingswallen van het Romeinse marskamp hebben de status van rijksmonument en zijn in 2006 deels gerestaureerd. In de 20e eeuw was het terrein in gebruik als militair oefenterrein. Tegenwoordig is het terrein grotendeels in gebruik als natuurterrein. De heide wordt het hele jaar begraasd door een schaapskudde. De GPS route loopt langs de schaapskooi. Bij de schaapskooi is een informatiecentrum waar je koffie kunt drinken en een ijsje kunt eten.
De route gaat verder door de prachtige loofbossen vol met kromme bomen. Het bos is al heel oud en is op natuurlijke wijze ontstaan. De boeren rond Garderen haalden de rechte bomen uit het bos weg, om het hout als timmerhout te gebruiken. De kromme onbruikbare stammen bleven staan. Door deze natuurlijke negatieve selectie is het tegenwoordige geheimzinnige beulenbos vol kromme bomen ontstaan. Dan komt het Solse Gat in zicht. Deze grote kuil, misschien ontstaan bij de bouw van de eerste dorpswoningen van Drie, staat bekend als het Solse Gat. Een plaats waar in vroeger tijden de Germaanse volksstammen hun godin Sol de offers kwamen aanbieden. Hier ook stichtten de eerste Christenen een kapelletje, dat echter reeds lang verdwenen was toen men onder het nabijgelegen Drie een nieuwe bouwde. Het Solse Gat was in de Middeleeuwen een uitwijkplaats voor de bewoners van Putten, toen rondtrekkende roversbenden het dorp in brand staken. Minstens twee maal in de geschiedenis vluchtten de boeren de bossen in. Later werd het Solse Gat de verzamelplaats van de zigeuners, die er hun tenten opsloegen en vandaar strooptochten ondernamen. Het onderstaande spookverhaal over het Solse Gat las ik in de Volksverhalen Almanak:
-------------------------------------------------------------------------------------
De Legende van het Solse Gat
Midden op de Veluwe - in het bos tussen Putten, Garderen en Drie - ligt het Solse gat, een grote kuil tussen de heuvels. Daar stond eens een machtig klooster met veel torens. Het werd omgeven door een gracht en een brede, statige laan leidde naar de poort.
Maar het was een boos klooster; de overste en alle monniken hadden hun ziel aan de duivel verkocht. Ze leidden een leven van overdaad en weelde. Midden in de nacht werd de zwarte mis gelezen waar alle heksen en spoken uit de omgeving aan deelnamen. Men dronk wijn uit emmers en de hele nacht werden er overvloedige maaltijden opgediend. De duivel zorgde ervoor dat de voorraad nooit opraakte en hij mengde zelf de wijn. Er werd gedanst, gezongen en gevloekt tot in de vroege morgen. Velen hadden 's nachts binnen het klooster vreemde en angstaanjagende geluiden gehoord en iedereen wist dat de hele nacht de vensters van alle zalen hel verlicht waren.
Dat heeft geduurd, tot in een stormachtige kerstnacht, nu al eeuwen geleden. De dorpelingen bleven tijdens die storm angstig in hun huizen en hoorden midden in de nacht plotseling één hevige donderslag. De volgende ochtend kwam een jongetje het dorp binnenrennen en vertelde dat het klooster in het bos geheel was verdwenen en er op die plaats een ijzingwekkend diepe kuil ontstaan was. De bomen er omheen lagen ontworteld ter aarde. Alle bewoners wilden het wonder zien. Men vond nog een met klinkertjes geplaveid straatje en de brede, statige laan; dat was alles wat van het klooster restte. De aarde had zich geopend en zich weer gesloten.
Sinds die tijd komt er om middernacht uit de diepte van het Solse gat een vreemd geluid. De klokken van het verzonken klooster beginnen onregelmatig en schor te luiden, alsof ze allen gebarsten zijn; eerst zacht, maar steeds harder en angstiger. Dan komen uit het duister van de brede laan de geesten van de monniken. Al klagend wandelen ze in een lange sombere rij: langzaam en gebogen gaan ze rondom het gat, waaruit een blauwe gloed opstijgt. Dan zweven ze allen rusteloos uiteen, om opnieuw uit de schaduw van de laan in een lange rij langzaam naar voren te treden. Dit gaat door tot aan het daglicht, dan vluchten ze plotseling jammerend weg in het diepste duister van de sombere kuil.
Zodra de zon schijnt, is het alsof er niets is voorgevallen. Alles is er rustig en men zou er haast aan twijfelen, dat even tevoren de schimmen verdwenen zijn in het water midden in de kuil van het Solse gat.
-------------------------------------------------------------------------------------
Ik las in de zelfde Volksverhalen Almanak nog een spookverhaal over deze plaats, een Veluwse sage over een dolende rusteloze ziel. Dit verhaal bewaar ik echter voor de volgende keer, als ik weer eens in deze buurt ga lopen. Ik heb op een bank bij het Solse Gat een tijdje gerust. De zon scheen lekker. Ik werd daarom niet lastig gevallen door dolende geesten van de monniken van het verdwenen klooster. Na het Solse Gat gaat de wandeling de richting van Garderen op. Boven Garderen ligt in de bossen een stuwwal. Een verrassende mooie plek zo midden in het beukenbos. Het voetpad ligt op de bovenzijde van de stuwwal. Nu is het bos, heel vroeger was het open gebied. Men woonde vroeger graag op de relatief rijke en goed ontwaterde gronden op de stuwwal. Op deze plek liggen de restanten van een celtic field. Een systeem van kleine akkertjes omgeven door walletjes uit de Ijzertijd en de Romeinse tijd. Met het blote oog niet meer te zien, maar wel vanuit de lucht, via hoogtekaarten die met radar zijn gemaakt. Vanaf het jaar 1000 zijn de stuwwallen door beukenbossen overwoekerd geraakt en kunnen wij wandelaars nu volop van deze in het glooiende landschap mooi gelegen loofbossen genieten. Na de stuwwal gaat de route weer noordwaarts terug naar het uitgangspunt bij het Boshuis in Drie. Een heerlijke wandelroute door prachtige loofbossen. In het najaar als de bossen kleuren zal het hier helemaal prachtig zijn. Wellicht dat ik dan nog eens een GPS route door dit bos ga uitzetten!
Naar de webpagina van de GPS wandeling href="http://www.jvanderperk.nl/drie/index.htmltarget="_parent">klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten