Wat is het in het natuurgebied de Drentsche Aa mooi, en wat kan het er vochtig zijn! Hester en ik hebben op dinsdag 5 augustus door deze prachtige streek in Noord-Drenthe een GPS wandeling met een lengte van 21 km gelopen. De wandeling start vanaf het parkeerterrein bij de pannenkoekenboerderij Brinkzicht in Gasteren. Gasteren is een mooi karakteristiek esdorp. Een esdorp bestaat uit een brink met oude eiken en een paar bochtige wegen waarlangs, nogal willekeurig gerangschikt, de boerderijen geplaatst zijn. Echte actieve boerderijen vind je er niet veel meer. De meeste boerderijen zijn in de loop der jaren inwendig volledig verbouwd en in gebruik genomen als woonboerderijen. Maar van buiten zien de boerderijen er nog steeds prachtig authentiek uit. Hester had haar hoge waterdichte wandelschoenen aangetrokken. Een wijs besluit zo bleek even verder op. Ik was misleid door het mooie zomerse weer op deze dag en had mijn wandelsandalen aan. De eerste kilometer ging alles nog geweldig. Een prachtige zandweg om op te lopen. Mooie landschappen aan beide zijden van de weg. Er stonden wel een paar plassen op, maar langs de rand van de zandweg hield je de voeten, ook in open wandelsandalen gestoken, nog helemaal droog. Toen werd de zandweg verlaten en ging het verder over een graspad, door de velden langs de snelstromende overvolle beek. Hier ging het goed mis! Het had de laatste paar dagen in Drenthe stevig geregend. De velden rondom de beek stonden, onder het maaiveld van het kleurige gras-met-bloementapijt, misleidend blank. Wij sprongen bijna van graspol naar graspol om maar droog te blijven. Ik gaf het al snel op en probeerde daarna alleen maar om alles boven mijn knieën in iedergeval droog te houden. Terug keren had geen zin. Wij waren al te ver in het gebied doorgedrongen. Toch wel lekker, zo'n modderbad. Sommige mensen betalen veel geld om in een kuuroord een dergelijk modderbad te kunnen ondergaan. Hier is het allemaal gratis. Wij waren druk bezig met overleven en hadden even geen oog voor de werkelijk schitterende landschappen om ons heen. Onder normale omstandigheden zal het hier beter begaanbaar zijn. Het gaat om een uitgezette wandelroute van Staatsbosbeheer door het natuurgebiedje De Heest. Inmiddels heb ik in de GPS track, voor natte perioden, een alternatief stukje route over een droge zandweg opgenomen.
Het waterballet op de hoge graspollen leek eeuwig te duren, maar uiteindelijk heeft dit stukje wel heel vochtige natuur een lengte van ongeveer 600 meter. Daarna wordt het stukken beter en loop je verder langs een houtwal over een wat hoger gelegen weidepaadje. Wat verder op gaat het verder over een hoge begroeide oeverwal langs de beek. De beek heeft hier op deze plaats de naam Oudemolensche Diep. Hester was met haar hoge waterdichte wandelschoenen er uiteindelijk prima vanaf gekomen. Ze had maar een klein golfje water in een van haar schoenen naar binnen gekregen. Je kunt er prachtig wandelen langs de beek. Het stromende water wringt zich in alle bochten. Je wordt voortdurend verrast door de wisselende doorkijkjes achter elke volgende houtwal. Het landschap is hier gevormd door eeuwenlang agrarisch gebruik en tot op de dag van vandaag nauwelijks veranderd. De graslanden van het beekdal werden vanouds gemaaid om het hooi, om daarmee het vee in de winter te kunnen voeren. Waar het niet te nat was graasde ook vee. Uit de houtwallen langs de beek werd hout voor palen en gereedschap gehaald. Tegenwoordig zijn de meeste beekdalen van de Drentsche Aa natuurgebied. Het intieme kleinschalige beekdallandschap is zeer geliefd bij wandelaars en andere natuurgenieters. Wij gingen weer door een drassig gebied in het bos. Gelukkig waren er vlonders om over te lopen aangebracht. Wat verder op liepen wij weer hoog en droog over de steile oeverwal langs de beek. Bij een plek waar het water een flinke hap zand uit de oeverwal heeft genomen is een bank geplaatst. Wij hebben hier ons eerste broodje gegeten. Het was inmiddels al rond twaalfuur dus dat werd hoog tijd. De steile beekoever is hier door het stromende water gedeeltelijk weg geslagen omdat de beek op deze plek een scherpe bocht maakt. Via een smal paadje, de hoge steile oever af, kom je op de hooivelden vol met bloeiende bloemen naast de beek. Ook hier was het heel vochtig. Het water liep al weer mijn wandelsandalen binnen. Wel een hele mooie plek om op de foto en de video te zetten. Wij zagen voortdurend mooie donkergroenblauw gekleurde libellen langs de beek vliegen of in het zonnetje zitten. Ze vlogen te snel, of waren te ver weg, om goed op de foto te krijgen.
De route steekt via een smalle voetgangersbrug de beek over. De wandeling gaat over een fietspad aan de andere zijde van de beek verder. Je hebt voortdurend de meest mooie uitzichten over het beekdal. Aan de andere zijde van het fietspad zie je aan de andere zijde van een weiland een windmolen liggen. Wat verder op buigt het fietspad zich naar links van de beek af. Wij bleven op het fietspad lopen. Dat loopt prettiger, want de voetpaden er naast stonden vol met plassen. De route verlaat uiteindelijk het fietspad. Over een zandpad, door de bossen, gaat het nu rechtsaf de richting op van het dorpje Zeegse. Ik had thuis via Google earth de indruk gekregen dat in het bos een groot kampeerterrein was gelegen. Het bos bleek echter een prachtig bosrijk villapark te zijn met mooie luxe vakantiehuizen. Na het bos zie je aan je linkerhand wat verder op hotel Golden Tulip Drenthe liggen. Wij hadden echter ons eigen eten en drinken bij ons in de rugzak. Wij liepen door, over een combinatie van een stuk schrale heide en een druk belopen zandverstuiving, de richting op het Siepelveen. Dat is een mooie ven met diep zwart water aan de voet van een zandduin. Op een bank hebben wij ons tweede broodje gegeten. Het was warm in de zon. Gelukkig was er op de bank ook een plekje schaduw en daar pasten Hester en ik naast elkaar precies op.
Na het ven gaat de wandeling over het Pieterpad langs de hooilanden van de beek weer verder. Nu de andere richting op, weer terug naar het zuiden. De beek zie je nu aan je linkerzijde liggen. Het is hier ongelofelijk mooi. Een uniek oorspronkelijk beeklandschap wat je verder in Nederland niet zal tegen komen. Wij liepen lekker te genieten van het wandelen. Een man en vrouw vroegen aan mij of ik ze met hun eigen fototoestel op de foto wilde zetten. Wij raakten aan de praat. Het bleek dat zij vlakbij in Meppel woonden en voor het eerst dit wondermooie beeklandschap van de Drentsche Aa aanschouwden. Nu waren ze nog niet zo oud als Hester en ik dus het zij hun vergeven! Wat verder op fungeerde Hester als fotomodel, door elegant tegen een hek aan te leunen, met op de achtergrond de prachtige hooilanden van de beek. Het bleek bij thuiskomst een prachtige foto te zijn die ik trots in mijn wandelblog heb geplaatst. Vlak bij de smalle voetgangersbrug, waar de route weer de beek oversteekt, waren vier kinderen in de beek aan het zwemmen. Toen wij langs liepen zaten ze op een bank langs de beek een grote watermeloen in vier stukken te verdelen. Hun benen zaten tot hun knieën net zo onder de modder als bij mij het geval was.
De route volgt nu het beekdal van het Anlooerdiepje, een intiem beekdal met een ongekend gaaf houtwallenlandschap. Het is hier werkelijk overal even mooi. Inmiddels hadden wij wel dorst gekregen. Een verkoelend glas bier leek ons wel wat. Op de route ligt het dorpje Anloo. Daar zou best wel een horecagelegenheid zijn. En inderdaad, dat was er! Het koele tapbier ging er in als een godendrank. In het dorp Annoo staat een hele mooie kerk. De Magnuskerk stamt uit de 12e eeuw en heeft een toren met een bijzondere vorm. Verder vind je in het dorp het informatiecentrum Homanshof van SBB. Verkwikt door het koele bier en de rustperiode op het terras gingen Hester en ik weer verder. De route volgt het ook hier nog steeds zeer mooie beekdal van het Annerlooerdiepje tot dat de verharde weg tussen Anloo en Anderen wordt bereikt. Hier gaat de wandeling over het fietspad verder. Deze streek ligt wat hoger dan de omgeving. Je kunt hierdoor ver over de weilanden en akkers uit kijken. Het is hier dan wel geen Zuid-Limburg maar toch! Daarna gaat de route rechtsaf via een fietspad de richting van het uitgangspunt in Gasteren op. De lichte glooiingen in het landschap nemen wat verder toe. Dit gebied heeft de naam Zuidesch Gasteren. Je kunt hier genieten van het uitzicht over de karakteristieke bollende es, met de beek in de rug, en aan de andere kant het silhouet van het esdorp Gasteren in het groen. Met recht een beek- en esdorplandschap! Dan zijn we weer terug bij de auto en rijden we snel naar ons basiskamp in Zwolle. Eindelijk de gelegenheid om onder een hete douche de modder van de Drentsche Aa van mij af spoelen! Het was vandaag werkelijk een fantastische mooie wandelroute die wij hebben gelopen! Met recht een wandeling met een vijf sterren classificatie!
Het waterballet op de hoge graspollen leek eeuwig te duren, maar uiteindelijk heeft dit stukje wel heel vochtige natuur een lengte van ongeveer 600 meter. Daarna wordt het stukken beter en loop je verder langs een houtwal over een wat hoger gelegen weidepaadje. Wat verder op gaat het verder over een hoge begroeide oeverwal langs de beek. De beek heeft hier op deze plaats de naam Oudemolensche Diep. Hester was met haar hoge waterdichte wandelschoenen er uiteindelijk prima vanaf gekomen. Ze had maar een klein golfje water in een van haar schoenen naar binnen gekregen. Je kunt er prachtig wandelen langs de beek. Het stromende water wringt zich in alle bochten. Je wordt voortdurend verrast door de wisselende doorkijkjes achter elke volgende houtwal. Het landschap is hier gevormd door eeuwenlang agrarisch gebruik en tot op de dag van vandaag nauwelijks veranderd. De graslanden van het beekdal werden vanouds gemaaid om het hooi, om daarmee het vee in de winter te kunnen voeren. Waar het niet te nat was graasde ook vee. Uit de houtwallen langs de beek werd hout voor palen en gereedschap gehaald. Tegenwoordig zijn de meeste beekdalen van de Drentsche Aa natuurgebied. Het intieme kleinschalige beekdallandschap is zeer geliefd bij wandelaars en andere natuurgenieters. Wij gingen weer door een drassig gebied in het bos. Gelukkig waren er vlonders om over te lopen aangebracht. Wat verder op liepen wij weer hoog en droog over de steile oeverwal langs de beek. Bij een plek waar het water een flinke hap zand uit de oeverwal heeft genomen is een bank geplaatst. Wij hebben hier ons eerste broodje gegeten. Het was inmiddels al rond twaalfuur dus dat werd hoog tijd. De steile beekoever is hier door het stromende water gedeeltelijk weg geslagen omdat de beek op deze plek een scherpe bocht maakt. Via een smal paadje, de hoge steile oever af, kom je op de hooivelden vol met bloeiende bloemen naast de beek. Ook hier was het heel vochtig. Het water liep al weer mijn wandelsandalen binnen. Wel een hele mooie plek om op de foto en de video te zetten. Wij zagen voortdurend mooie donkergroenblauw gekleurde libellen langs de beek vliegen of in het zonnetje zitten. Ze vlogen te snel, of waren te ver weg, om goed op de foto te krijgen.
De route steekt via een smalle voetgangersbrug de beek over. De wandeling gaat over een fietspad aan de andere zijde van de beek verder. Je hebt voortdurend de meest mooie uitzichten over het beekdal. Aan de andere zijde van het fietspad zie je aan de andere zijde van een weiland een windmolen liggen. Wat verder op buigt het fietspad zich naar links van de beek af. Wij bleven op het fietspad lopen. Dat loopt prettiger, want de voetpaden er naast stonden vol met plassen. De route verlaat uiteindelijk het fietspad. Over een zandpad, door de bossen, gaat het nu rechtsaf de richting op van het dorpje Zeegse. Ik had thuis via Google earth de indruk gekregen dat in het bos een groot kampeerterrein was gelegen. Het bos bleek echter een prachtig bosrijk villapark te zijn met mooie luxe vakantiehuizen. Na het bos zie je aan je linkerhand wat verder op hotel Golden Tulip Drenthe liggen. Wij hadden echter ons eigen eten en drinken bij ons in de rugzak. Wij liepen door, over een combinatie van een stuk schrale heide en een druk belopen zandverstuiving, de richting op het Siepelveen. Dat is een mooie ven met diep zwart water aan de voet van een zandduin. Op een bank hebben wij ons tweede broodje gegeten. Het was warm in de zon. Gelukkig was er op de bank ook een plekje schaduw en daar pasten Hester en ik naast elkaar precies op.
Na het ven gaat de wandeling over het Pieterpad langs de hooilanden van de beek weer verder. Nu de andere richting op, weer terug naar het zuiden. De beek zie je nu aan je linkerzijde liggen. Het is hier ongelofelijk mooi. Een uniek oorspronkelijk beeklandschap wat je verder in Nederland niet zal tegen komen. Wij liepen lekker te genieten van het wandelen. Een man en vrouw vroegen aan mij of ik ze met hun eigen fototoestel op de foto wilde zetten. Wij raakten aan de praat. Het bleek dat zij vlakbij in Meppel woonden en voor het eerst dit wondermooie beeklandschap van de Drentsche Aa aanschouwden. Nu waren ze nog niet zo oud als Hester en ik dus het zij hun vergeven! Wat verder op fungeerde Hester als fotomodel, door elegant tegen een hek aan te leunen, met op de achtergrond de prachtige hooilanden van de beek. Het bleek bij thuiskomst een prachtige foto te zijn die ik trots in mijn wandelblog heb geplaatst. Vlak bij de smalle voetgangersbrug, waar de route weer de beek oversteekt, waren vier kinderen in de beek aan het zwemmen. Toen wij langs liepen zaten ze op een bank langs de beek een grote watermeloen in vier stukken te verdelen. Hun benen zaten tot hun knieën net zo onder de modder als bij mij het geval was.
De route volgt nu het beekdal van het Anlooerdiepje, een intiem beekdal met een ongekend gaaf houtwallenlandschap. Het is hier werkelijk overal even mooi. Inmiddels hadden wij wel dorst gekregen. Een verkoelend glas bier leek ons wel wat. Op de route ligt het dorpje Anloo. Daar zou best wel een horecagelegenheid zijn. En inderdaad, dat was er! Het koele tapbier ging er in als een godendrank. In het dorp Annoo staat een hele mooie kerk. De Magnuskerk stamt uit de 12e eeuw en heeft een toren met een bijzondere vorm. Verder vind je in het dorp het informatiecentrum Homanshof van SBB. Verkwikt door het koele bier en de rustperiode op het terras gingen Hester en ik weer verder. De route volgt het ook hier nog steeds zeer mooie beekdal van het Annerlooerdiepje tot dat de verharde weg tussen Anloo en Anderen wordt bereikt. Hier gaat de wandeling over het fietspad verder. Deze streek ligt wat hoger dan de omgeving. Je kunt hierdoor ver over de weilanden en akkers uit kijken. Het is hier dan wel geen Zuid-Limburg maar toch! Daarna gaat de route rechtsaf via een fietspad de richting van het uitgangspunt in Gasteren op. De lichte glooiingen in het landschap nemen wat verder toe. Dit gebied heeft de naam Zuidesch Gasteren. Je kunt hier genieten van het uitzicht over de karakteristieke bollende es, met de beek in de rug, en aan de andere kant het silhouet van het esdorp Gasteren in het groen. Met recht een beek- en esdorplandschap! Dan zijn we weer terug bij de auto en rijden we snel naar ons basiskamp in Zwolle. Eindelijk de gelegenheid om onder een hete douche de modder van de Drentsche Aa van mij af spoelen! Het was vandaag werkelijk een fantastische mooie wandelroute die wij hebben gelopen! Met recht een wandeling met een vijf sterren classificatie!
Naar de webpagina van de GPS wandeling klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
1 opmerking:
Hoi Joop,
Was dat vochtige stuk echt maar 600 meter? Het was toch echt een ware surviveltocht(je), blijkt nu. Maar want wat was het daar mooi. Die 21 km heb ik ook mijn twijfels over maar de apparatuur zal wel niet liegen. Heerlijk hoor, zo'n broer die van die prachtige tochten weet te maken en trouwens heel mooie verjaardagscadeaus geeft. We genieten van die prachtige grote canvasfoto van rode papavers.
Groetjes, Hester
Een reactie posten