De streek rond en in de Loonse- en Drunense Duinen is een heel mooi en gevarieerd wandelgebied in Noord-Brabant en ligt bovendien niet ver van Gorinchem vandaan. De uitgestrekte zandverstuivingen van de Loonse- en Drunense Duinen zijn zeer bekend. Minder bekend zijn de zeer vochtige vogel- en bloemrijke broekbossen in het natuurgebied de Brand en de mooie oude hoge loofbossen in landgoed Plantloon. Ik heb in deze streek al meerdere zeer afwisselende GPS wandelingen gelopen. Zoals: 'Omgeving noordzijde Loonse en Drunense Duinen 14 km' klik hier , 'Natuurgebied De Brand 17 km' klik hier , 'Giersbergen 15 km' klik hier . Ik had al een tijdje de wandeling de Distelbergroute met een lengte van 21 km op mijn wandelagenda staan. De wandelroute De Distelberg 21 km, die ik op zaterdag 9 augustus 2008 heb gelopen, gaat voor een gedeelte over en langs de oude dijkjes rond Cromvoirt. Deze dijkjes zijn door de slimme Brabanders na de St. Elizabethvloed van 1421 aangelegd om het water van de Maas en zijn zijtakken niet over de drempels van hun boerderijen te krijgen. Het andere gedeelte van de wandelroute gaat langs de weilanden en door de bossen van de Loonse- en Drunense Duinen. De wandelroute begint op een klein parkeerterrein, bij een bank, aan de Nieuwkuijkseweg in Cromvoirt, bij de brug over het afwateringskanaal Drongelen-'s-Hertogenbosch.
De wandeling gaat eerst een stukje over de kanaaldijk. De vaart is rond 1900 gegraven om de Bosschenaren in natte perioden van droge voeten te blijven voorzien en om het water van de Dommel af te leiden naar de Bergsche Maas. Die rol vervult ze nog steeds, zoals je kunt zien aan de talrijke sloten en watertjes die erop spuien. Maar daarnaast is het kanaal met z'n rijkbegroeide oevers één langgerekt natuurgebied. Het is een feest om erlangs te wandelen of te fietsen. De Distelbergroute is een van de wandelingen die in de Meierij van Den Bosch zijn uitgezet. Natuurlijk geef ik als geroutineerd GPS wandelaar mijn eigen 'draai' aan de route. In afwijking van de officiële route heb ik een afslag eerder de kanaaldijk verlaten. Het eerste stuk was prima begaanbaar. Daarna linksaf een dijkje op was minder confortabel maar wel ook heel mooi. Je loopt over een soort van wildpad door een houtwal. Na een tijdje kom je voorbij een wiel. Een ronde weelderig begroeide plas. Het resultaat van een vroegere dijkdoorbraak. De enige die ik op de hele wandeling ben tegengekomen. Dat pleit toch wel voor de waterbouwkundige kwaliteiten van de Brabanders van midden de jaren 1400. Op deze plek kreeg ik een SMS die mij bijna van blijdschap door de dichte begroeiing van de houtwal een gat in de lucht deed springen. Een lieve vriendin van de eetclub had een emotioneel zware operatie heel goed doorstaan en gaf mij daarvan heel verheugd bericht. Snel vanuit het dichte struweel van de houtwal via mijn mobieltje een e-mailtje van dit positieve nieuws gestuurd naar de andere leden van de eetclub. Techniek en natuur zijn tegenwoordig zeer nauw met elkaar verbonden, zo blijkt nu maar weer.
De door mij aangepaste route ging na het mooie wiel van de vroegere dijkdoorbraak verder langs de rand van een akker, begroeid met hoog opgeschoten maïsplanten. Ik probeerde in ieder geval langs de rand van de akker te lopen, maar werd door het ondoordringbare doornige stuikgewas van braamstruiken gedwongen om tussen een rij maïskolfstengels in de akker mijn weg verder te vervolgen. Het paste precies, maar het is toch eigenlijk niet de juiste route om argeloze GPS wandelaars na mij in deze wildernis te laten vastlopen. Ik heb daarom in de GPS track op de website weer de officiële route overgenomen. Even verder op kwam ik daar op uit. Na nog een telefoontje, om het goede nieuws over de geslaagde operatie van onze gemeenschappelijke lieve vriendin te melden aan een lid van de eetclub die niet per e-mail bereikbaar is, vervolgde ik opgewekt, langs de eeuwen geleden aangelegde dijkjes rond Cromvoirt, mijn weg. Het is hier heerlijk lopen. Echt weer helemaal op-en top het mooie Brabantse landschap, waar je iedere keer door de mooie afwisselende natuur wordt verrast. Ik had wat verder op weer een extra stukje aan de officiële Distelbergroute toegevoegd. Dit keer pakte dat wel goed uit, en kon ik deze vrije interpellatie handhaven. De route gaat voor een gedeelte door het plaatsje Cromvoirt. Dat blijkt heel mooi te zijn, langs de grote kerk, en het monumentale oude gemeentehuis. Dit voormalige mooi gerestaureerde gemeentehuis staat momenteel te koop, zoals een groot bord van makelaardij Smit&Van Tartwijk aangeeft.De aanwezige horeca in het dorp was op dit tijdstip van de dag rond twaalfuur nog gesloten. Dat gaf niet want ik had voor de inwendige mens alles paraat in mijn rugzak.
Na het dorp Cromvoirt gaat de route door de omliggende akkers en weilanden van het mooie Brabantseland verder. Een snel stromende beek wordt overgestoken. De beek voert al het overtollige water van natuurgebied De Brand af naar het kanaal Drongele-'s-Hertogenbosch. Daarna wordt de druk bereden weg van Nieuwkuijk naar Helvoirt overgestoken. De wandeling gaat verder, langs mooi gelegen en soms verwilderde weilanden en akkers, de richting op van het kleine oude boerengehucht Giersbergen. Ook nu weer kon ik het niet laten de officiële route te verlaten. Ik sloeg links af, over een zandweg langs prachtige verschraalde bloemrijke kruidenvelden. De zandweg stond, zoals op alle zandwegen op deze mooie zomerdag het geval was, vol met grote plassen water. Het had de laatste dagen heftig geregend, met grote zware plensbuien. Ik had hoge waterdichte wandelschoenen aan dus echt problemen gaf dit niet. Verder op gaat de door mij uitgezette aanvulling op de wandelroute rechtsaf, over een strook gras langs een greppel en een akker, verder. Het is hier werkelijk doodstil en schitterend om te lopen. Je moet echter geen korte broek dragen, zoals ik op deze mooie wandeldag. Geniepige half verscholen braamstruiken pleegden een ware aanslag op het tanige blanke vel van mijn goed getrainde wandelkuiten. Lichtelijk getekend met bloederige striemen overleefde ik deze kastijding door de weerbarstige gedoornde flora. Daarna via een andere zandweg, weer met diepe plassen, terug naar de officiële wandelroute van de Distelbergroute. Dit stukje 'eigen' route inclusief gras-met-verborgen-braamstruiken handhaaf ik wel in de GPS track op de website. Het is heel mooi om te lopen. Je bent echter gewaarschuwd!
De wandeling gaat nu vlak langs de uitgestrekte zandverstuivingen van de Loonse en Drunense Duinen door de naaldbossen verder naar Giersbergen. Hier kom je wel wat meer wandelaars tegen. Giersbergen is een geliefd uitgangspunt voor wandelaars. Dit is een streek waar eeuwenlange strijd werd gevoerd tegen het stuifzand. In vroegere tijden was dit een echte plaag, zoals we bij het zandkasteel, wat Giersbergen eigenlijk is, kunnen waarnemen. Deze nederzetting is niet meer dan een gehucht van een paar monumentale boerderijen en wat herbergen, zoals De Drie Linden. Van hieruit werden al eeuwen geleden de zandgronden ontgonnen en met bos beplant. Het oogt wel niet zo maar Giersbergen bestaat al minstens 750 jaar. Ze eren het verleden met een boerinneke-in-brons, zoals ze er begin jaren zestig nog bijliep, met een hoop rokken en getekend door het zware landleven. Ze dateert uit de tijd dat water nog uit de pomp kwam; want Giersbergen werd pas in 1965 op het waterleidingnet aangesloten. Giersbergen heeft dus gevochten tegen het zand. Eigen schuld, dikke bult. Deze 'Brabantse Sahara', waar in zeventienhonderdzoveel nog op wolven werd gejaagd (er stond een premie van 12 tot 15 gulden op), is ontstaan door ongeremd ingrijpen van de mens. Men kapte bos en plagde de heide dat het een lieve lust was. Het zand kwam los en de wind kreeg vrij spel. De duinen die zo werden gevormd, zijn op de wandeling te zien.
Op het terras van herberg De Drie Linden in Giersbergen is het goed toeven. Het grote terras wordt druk bezocht. Het tapbier is er heerlijk en koel. De bediening door de twee aardige jonge vrouwen is vlot en efficiënt. De bitterballen die ze op het terras serveren zijn ook heel lekker en smakelijk. Achteraf blijkt het frituurvet waarin ze zijn gebakken nog kilometers-lang-wandelen zwaar te kleven aan je tong en gehemelte. Aan alle fijne momenten zit ook altijd een schaduwzijde, zo blijkt maar weer! De wandeling gaat weer verder over een zandweg, langs de rand van het bos en afwisselend weilanden en akkers. De roggevelden zijn nog niet gemaaid en kleuren hel geel in de al lager staande zon. De donkere groenblauw gekleurde naaldbossen vormen een schitterende contrast met de fel oplichtende roggeakkers. Het Brabantse Land op zijn mooist! Helaas begon de lucht een beetje te betrekken. Er was voor later in de avond regen voorspelt. Dus niet meer wegdromen bij romantische geel gekleurde roggeakkers, maar stevig doorstappen is nu het devies. De wandeling gaat linksaf over de Giersbergse Baan verder. Dit is een zandweg omgeven door mooie grote statige beukenbomen. De zon kwam weer even te voorschijn en het bladerdak van de beukenbomen lichte goudgroen op. Wat is het hier toch mooi! Daarna rechtsaf een stukje over een verharde weg, waarna het weer linksaf een zandweg op gaat. Je komt nu langs een dicht naaldbos waarin een grote camping is gelegen. Naast het bos ligt een maïsakker. Een aantal kampeerders hadden permanent een klapstoel naast de zandweg staan, om in de ochtendzon van het uitzicht over het maïsveld te genieten. Nu is het niet ver meer naar de plaats waar de auto langs het kanaal geparkeerd staat. Na 21 km wandelen is het altijd weer heel lekker om de verhitte voeten in koele sandalen te kunnen steken. Tevreden over deze mooie wandeling in het Brabantse Land ging ik weer op mijn gemak rijdend in de auto terug naar Gorinchem. De kat stond al luid klagend bij de deur op mij te wachten. Hij miste zijn baasje, of was het wellicht toch de lege voerbak wat hem niet aanstond?
De wandeling gaat eerst een stukje over de kanaaldijk. De vaart is rond 1900 gegraven om de Bosschenaren in natte perioden van droge voeten te blijven voorzien en om het water van de Dommel af te leiden naar de Bergsche Maas. Die rol vervult ze nog steeds, zoals je kunt zien aan de talrijke sloten en watertjes die erop spuien. Maar daarnaast is het kanaal met z'n rijkbegroeide oevers één langgerekt natuurgebied. Het is een feest om erlangs te wandelen of te fietsen. De Distelbergroute is een van de wandelingen die in de Meierij van Den Bosch zijn uitgezet. Natuurlijk geef ik als geroutineerd GPS wandelaar mijn eigen 'draai' aan de route. In afwijking van de officiële route heb ik een afslag eerder de kanaaldijk verlaten. Het eerste stuk was prima begaanbaar. Daarna linksaf een dijkje op was minder confortabel maar wel ook heel mooi. Je loopt over een soort van wildpad door een houtwal. Na een tijdje kom je voorbij een wiel. Een ronde weelderig begroeide plas. Het resultaat van een vroegere dijkdoorbraak. De enige die ik op de hele wandeling ben tegengekomen. Dat pleit toch wel voor de waterbouwkundige kwaliteiten van de Brabanders van midden de jaren 1400. Op deze plek kreeg ik een SMS die mij bijna van blijdschap door de dichte begroeiing van de houtwal een gat in de lucht deed springen. Een lieve vriendin van de eetclub had een emotioneel zware operatie heel goed doorstaan en gaf mij daarvan heel verheugd bericht. Snel vanuit het dichte struweel van de houtwal via mijn mobieltje een e-mailtje van dit positieve nieuws gestuurd naar de andere leden van de eetclub. Techniek en natuur zijn tegenwoordig zeer nauw met elkaar verbonden, zo blijkt nu maar weer.
De door mij aangepaste route ging na het mooie wiel van de vroegere dijkdoorbraak verder langs de rand van een akker, begroeid met hoog opgeschoten maïsplanten. Ik probeerde in ieder geval langs de rand van de akker te lopen, maar werd door het ondoordringbare doornige stuikgewas van braamstruiken gedwongen om tussen een rij maïskolfstengels in de akker mijn weg verder te vervolgen. Het paste precies, maar het is toch eigenlijk niet de juiste route om argeloze GPS wandelaars na mij in deze wildernis te laten vastlopen. Ik heb daarom in de GPS track op de website weer de officiële route overgenomen. Even verder op kwam ik daar op uit. Na nog een telefoontje, om het goede nieuws over de geslaagde operatie van onze gemeenschappelijke lieve vriendin te melden aan een lid van de eetclub die niet per e-mail bereikbaar is, vervolgde ik opgewekt, langs de eeuwen geleden aangelegde dijkjes rond Cromvoirt, mijn weg. Het is hier heerlijk lopen. Echt weer helemaal op-en top het mooie Brabantse landschap, waar je iedere keer door de mooie afwisselende natuur wordt verrast. Ik had wat verder op weer een extra stukje aan de officiële Distelbergroute toegevoegd. Dit keer pakte dat wel goed uit, en kon ik deze vrije interpellatie handhaven. De route gaat voor een gedeelte door het plaatsje Cromvoirt. Dat blijkt heel mooi te zijn, langs de grote kerk, en het monumentale oude gemeentehuis. Dit voormalige mooi gerestaureerde gemeentehuis staat momenteel te koop, zoals een groot bord van makelaardij Smit&Van Tartwijk aangeeft.De aanwezige horeca in het dorp was op dit tijdstip van de dag rond twaalfuur nog gesloten. Dat gaf niet want ik had voor de inwendige mens alles paraat in mijn rugzak.
Na het dorp Cromvoirt gaat de route door de omliggende akkers en weilanden van het mooie Brabantseland verder. Een snel stromende beek wordt overgestoken. De beek voert al het overtollige water van natuurgebied De Brand af naar het kanaal Drongele-'s-Hertogenbosch. Daarna wordt de druk bereden weg van Nieuwkuijk naar Helvoirt overgestoken. De wandeling gaat verder, langs mooi gelegen en soms verwilderde weilanden en akkers, de richting op van het kleine oude boerengehucht Giersbergen. Ook nu weer kon ik het niet laten de officiële route te verlaten. Ik sloeg links af, over een zandweg langs prachtige verschraalde bloemrijke kruidenvelden. De zandweg stond, zoals op alle zandwegen op deze mooie zomerdag het geval was, vol met grote plassen water. Het had de laatste dagen heftig geregend, met grote zware plensbuien. Ik had hoge waterdichte wandelschoenen aan dus echt problemen gaf dit niet. Verder op gaat de door mij uitgezette aanvulling op de wandelroute rechtsaf, over een strook gras langs een greppel en een akker, verder. Het is hier werkelijk doodstil en schitterend om te lopen. Je moet echter geen korte broek dragen, zoals ik op deze mooie wandeldag. Geniepige half verscholen braamstruiken pleegden een ware aanslag op het tanige blanke vel van mijn goed getrainde wandelkuiten. Lichtelijk getekend met bloederige striemen overleefde ik deze kastijding door de weerbarstige gedoornde flora. Daarna via een andere zandweg, weer met diepe plassen, terug naar de officiële wandelroute van de Distelbergroute. Dit stukje 'eigen' route inclusief gras-met-verborgen-braamstruiken handhaaf ik wel in de GPS track op de website. Het is heel mooi om te lopen. Je bent echter gewaarschuwd!
De wandeling gaat nu vlak langs de uitgestrekte zandverstuivingen van de Loonse en Drunense Duinen door de naaldbossen verder naar Giersbergen. Hier kom je wel wat meer wandelaars tegen. Giersbergen is een geliefd uitgangspunt voor wandelaars. Dit is een streek waar eeuwenlange strijd werd gevoerd tegen het stuifzand. In vroegere tijden was dit een echte plaag, zoals we bij het zandkasteel, wat Giersbergen eigenlijk is, kunnen waarnemen. Deze nederzetting is niet meer dan een gehucht van een paar monumentale boerderijen en wat herbergen, zoals De Drie Linden. Van hieruit werden al eeuwen geleden de zandgronden ontgonnen en met bos beplant. Het oogt wel niet zo maar Giersbergen bestaat al minstens 750 jaar. Ze eren het verleden met een boerinneke-in-brons, zoals ze er begin jaren zestig nog bijliep, met een hoop rokken en getekend door het zware landleven. Ze dateert uit de tijd dat water nog uit de pomp kwam; want Giersbergen werd pas in 1965 op het waterleidingnet aangesloten. Giersbergen heeft dus gevochten tegen het zand. Eigen schuld, dikke bult. Deze 'Brabantse Sahara', waar in zeventienhonderdzoveel nog op wolven werd gejaagd (er stond een premie van 12 tot 15 gulden op), is ontstaan door ongeremd ingrijpen van de mens. Men kapte bos en plagde de heide dat het een lieve lust was. Het zand kwam los en de wind kreeg vrij spel. De duinen die zo werden gevormd, zijn op de wandeling te zien.
Op het terras van herberg De Drie Linden in Giersbergen is het goed toeven. Het grote terras wordt druk bezocht. Het tapbier is er heerlijk en koel. De bediening door de twee aardige jonge vrouwen is vlot en efficiënt. De bitterballen die ze op het terras serveren zijn ook heel lekker en smakelijk. Achteraf blijkt het frituurvet waarin ze zijn gebakken nog kilometers-lang-wandelen zwaar te kleven aan je tong en gehemelte. Aan alle fijne momenten zit ook altijd een schaduwzijde, zo blijkt maar weer! De wandeling gaat weer verder over een zandweg, langs de rand van het bos en afwisselend weilanden en akkers. De roggevelden zijn nog niet gemaaid en kleuren hel geel in de al lager staande zon. De donkere groenblauw gekleurde naaldbossen vormen een schitterende contrast met de fel oplichtende roggeakkers. Het Brabantse Land op zijn mooist! Helaas begon de lucht een beetje te betrekken. Er was voor later in de avond regen voorspelt. Dus niet meer wegdromen bij romantische geel gekleurde roggeakkers, maar stevig doorstappen is nu het devies. De wandeling gaat linksaf over de Giersbergse Baan verder. Dit is een zandweg omgeven door mooie grote statige beukenbomen. De zon kwam weer even te voorschijn en het bladerdak van de beukenbomen lichte goudgroen op. Wat is het hier toch mooi! Daarna rechtsaf een stukje over een verharde weg, waarna het weer linksaf een zandweg op gaat. Je komt nu langs een dicht naaldbos waarin een grote camping is gelegen. Naast het bos ligt een maïsakker. Een aantal kampeerders hadden permanent een klapstoel naast de zandweg staan, om in de ochtendzon van het uitzicht over het maïsveld te genieten. Nu is het niet ver meer naar de plaats waar de auto langs het kanaal geparkeerd staat. Na 21 km wandelen is het altijd weer heel lekker om de verhitte voeten in koele sandalen te kunnen steken. Tevreden over deze mooie wandeling in het Brabantse Land ging ik weer op mijn gemak rijdend in de auto terug naar Gorinchem. De kat stond al luid klagend bij de deur op mij te wachten. Hij miste zijn baasje, of was het wellicht toch de lege voerbak wat hem niet aanstond?
Naar de webpagina van de GPS wandeling klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten