Het weer op maandag 2 juni 2008 was warm, zwoel en heel onbestendig. Een zware onweersbui later op de dag was zeker niet uit te sluiten. Hester en ik gingen op deze dag een wandeling over de Hondsrug in Drenthe maken. Overvallen worden door heftig omweer trok ons helemaal niet aan. Gelukkig was er een oplossing. Hans, de echtgenoot van Hester, zou via de buienradar op internet in de gaten houden of er wellicht een onweersbui op de Hondsrug tot ontwikkeling zou komen. Via mijn mobiel kon hij ons dan bijtijds waarschuwen, zodat we dekking voor het komende natuurgeweld konden zoeken. Met deze ondersteuning vanuit het basiskamp durfden wij de wandelexpeditie op deze warme broeierige dag diep in de binnenlanden van Drenthe wel aan. Ook deze wandeling is weer om zo'n mooie wandelroute die door een boswachter van SBB is uitgezet. De wandeling gaat door de boswachterij Gieten-Borger op de Hondsrug in Drenthe. De routebeschrijving kan hier worden gedownload. De wandeling begint vanaf het parkeerterrein bij Het Boomkroonpad, Steenhopen weg 4, Drouwen.
De stilte in boswachterij Gieten-Borger is intens, ver weg van steden en snelwegen. In de crisistijd rond 1930 zijn de woeste gronden en zandverstuivingen op dit deel van de Drentse Hondsrug ontgonnen en omgespit om er bos te kunnen aanplanten. De oudste bomen in Gieten-Borger zijn nu ongeveer zeventig jaar oud. De route gaat na het parkeerterrein over een keienweg een werkelijk schitterend beukenbos binnen. De keienwegen zullen we deze dag regelmatig terug zien. De keienwegen in de boswachterij bestaan uit zwerfkeien, die in de voorlaatste ijstijd met landijs zijn meegenomen uit Scandinavie. Tijdens de ontginning zijn deze stenen bovengekomen en ter plekke gebruikt als verharding van de zandwegen. Het leggen van deze wegen was een kunst op zich: de grote keien liggen langs de zijkanten en de kleinere stenen in het midden van de weg. Ervaren stratenmakers hebben ooit geprobeerd een beschadigd gedeelte te herstellen, maar het verschil tussen dit gerestaureerde stuk en het oorspronkelijke wegdek blijft zichtbaar.
Nu moet ik wat bekennen: ik heb een verslaving. Zie ik een mooi bospad, dan moet en zal ik er een foto van maken! Zo zal je in mijn fotoalbums veel foto's aantreffen van bospaden. Misschien wel te veel, zo erken ik zelf ook. Sommige personen, waaronder Hester, vinden al deze foto's van bospaden te statisch en raden mij aan om ook eens andere onderwerpen op de korrel te nemen. Ik doe mijn best! Maar door het aanschouwen van deze mooie zeventig jaar oude keienpaden in de boswachterij Gieten-Borger zette ik direct al mijn goede voornemens opzij en heb deze prachtige wegen in het bos uitgebreid op de foto gezet. De keienwegen lopen niet alleen door het bos, maar ook langs de meest mooie heidevelden met vele vennen. Rond dit jaargetijde bloeit het pluizengras. De vennen zijn hier bedekt door een dikke witte wollige laag van bloeiend pluizengras. Een prachtig gezicht. Wel waren de muggen op deze warme dag uiterst actief. Lang stil staan, om van het mooie uitzicht over de heide en de vennen te genieten, was er niet bij. We werden letterlijk opgevreten. Maar het is voor een goed doel, moet je maar denken. De vrouwtjesmuggen zuigen ons bloed niet voor zich zelf op om er van te smikkelen, maar gebruiken het om voor een gezond nagaslacht te zorgen.
Na de heidevelden, en daarachter weer wandelen door een stuk bos, wordt een asfaltweg overgestoken. Je loopt nu verder door het landgoed Meindertsveen. Kenmerkend voor het landgoed zijn de vochtige stukken heide en de vele vennen. Het Pieterpad loopt ook door dit gebied. Wij kwamen een paar Pieterpadwandelaars tegen waar we even een praatje mee hebben gemaakt. De wandeling verlaat het Pieterpad en gaat via een ander Nivonpad verder. Het werd steeds warmer en we waren toe aan een rustpauze om wat te drinken en een broodje uit de rugzak te eten. We liepen op dit moment over een veld met schapen waar een aantal bomen voor wat koelere schaduwplekken zorgden. Hester wilde echter hier niet rusten in het gras omdat schapen veel teken bij zich dragen. In onze korte broeken leek dit inderdaad niet zo verstandig dus zijn we verder gelopen. Na het open gebied weer terug in het bos, ver weg van de schapen, hebben we gerust in de schaduw op een omgezaagde boomstam. De muggen doken enthousiast op onze sappige kuiten af. We hebben een waar slachtveld aangericht en een grote groep al te ijverige potentiele moedermuggen uitgemoord. Echt lekker op je gemak zat je daar echter niet dus zijn we na het nuttigen van onze broodjes en drinken weer snel verder gelopen.
De wandeling loopt nu een tijdje over een koele beschaduwde weg, langs de rand van weilanden en bos. Wat verder op zagen wij eindelijk de perfecte rustplek, waar we al een tijdje verlangd naar uitkeken. Een sappig groen grasveld midden in de bossen voorzien van een aantal schaduwrijke hoge bomen. En geen moedermug met gezinsuitbreidingsnijgingen te bekennen! Een heerlijke plek om 'plat' te gaan. Dan valt je pas echt op hoe stil het hier in het bos is. Er is een nadeel aan het lekkere luieren tijdens het wandelen: het schiet niet op. Mijn GPS ontvanger gaf als geschatte aankomsttijd drie uur in de nacht aan, als wij in dit tempo door zouden gaan. Dus toch maar weer verder. Ik had vooraf op de topokaart gezien dat we op de route geen restaurant zouden tegenkomen. Maar toch, wij zagen op eens het restaurant Halfweg liggen toen we uit het bos kwamen, met een uitnodigend schaduwrijk terras. Dat was een meevallertje, want nu konden we lekker een koud biertje tot ons nemen. Het restaurant werd bedreven door een aardige charmante blonde vrouw. Haar moeder woonde er naast en zat ook op het terras. Wij raakten met haar in gesprek. Het bleek dat zij na haar pensionering als arts aan het schilderen was geslagen. Dat deed ze lang niet onverdienstelijk. Een aantal van haar schilderijen hingen in de zaak. Wij werden rondgeleid. Vroeger had ze een galerie gehad, maar dat was niet aangeslagen. Nu bedreven ze samen sinds twee jaar het restaurant. Dochter kookt en bediend, de moeder schilt in de ochtend de aardappelen. Een heel leuk stel mensen, waar wij beslist nog wel eens voor terug zullen gaan, als we in de buurt zijn. Dan ga ik waarschijnlijk de kogelbiefstuk van de kaart uitproberen.
Na het lekkere koude bier en het gezellige gepraat gingen we de broeierige bossen weer in. Het was ondertussen behoorlijk drukkend geworden. De lucht was heel dik en voor iedere ademtocht moest je hard werken. Het basiskamp in Zwolle meldde zich via mijn mobiel. Hans waarschuwde ons voor een dreigende onweersbui die hij op de buienradar in de omgeving tot ontwikkeling zag komen. Maar het kon misschien ook wel overwaaien, zei hij. We moesten het maar ter plekke zelf bekijken, we waren gewaarschuwd. Hester gaf gelijk aan hem door dat hij nog een extra fles witte wijn moest koud zetten. Die zouden wij later op de avond op het terras bij haar in de tuin, bij de stokbrood met zalm, hard nodig hebben, zo dacht ze heel verstandig. Het onweer zette niet door. Wij konden gewoon onze route volgens schema afleggen. Na nog een heel mooi gedeelte door loofbossen, langs een kruidenveld en een heideveld, met weer een dikke laag witte pluizengras op de vennen, waren we terug bij de auto. Dat is toch wel weer heel lekker en met de airco op 20 gr. C zijn we weer terug naar Zwolle gereden. Wat is het dan fijn om na al het harde warme bezwete werken over de bospaden, op het koele terras in de tuin, te genieten van de door Hans koud gezette witte wijn!
Naar de webpagina van de GPS wandeling klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten