Ik had al eerder de schitterende natuur in Flevoland ontdekt bij het bezoeken van de Oostvaardersplassen. Wel viel het mij toen tegen dat de Oostvaardersplassen grotendeels verbodengebied is voor wandelaars. Je kunt de natuur daar alleen maar vanaf de 'zijlijn' gade slaan. Hoe anders is dit in De Stille Kern van het natuurgebied Horsterwold! Hier mag je vrijuit door deze mooie geheimzinnige wildernis rond struinen. Er zijn geen paden, hooguit wat sporen die paarden en runderen hebben getrokken. Ik heb daar op zaterdag 7 juni 2008 een werkelijk fantastisch mooie wandeltocht gemaakt. Het startpunt van de GPS wandeling is vanaf de parkeerplaats bij groepskampeerterrein De Banken aan de Dasselaarweg, Zeewolde. Het beginpunt van de route ligt in het gedeelte van Horsterwold waar wel paden en gemarkeerde routes te vinden zijn. Er is een korte GPS wandeling met een lengte van 9 km. Deze korte route gaat voor het grootste gedeelte over gemakkelijk te lopen zandpaden. De wandeling is heel geschikt als het weer niet zo goed is. De lange route heeft een lengte van 18 km en gaat voor de helft door het ruige gebied van De Stille Kern. Goede waterdichte wandelschoenen, en een lange broek ter bescherming van het blote kwetsbare vel tegen brandnetels, distels, meidoornstruiken en wilde rooos, zijn hier onontbeerlijk. Maar wat is het hier uiterst mooi en stil! Dit is het echte wandelgenieten wat je op deze ongerepte wijze ergens anders in Nederland niet snel zal vinden.
Horsterwold heeft een bijzondere geschiedenis. Begin 1900 wilde men de Zuiderzee inpolderen om er landbouwgrond van te maken. Nederland wilde voor zijn voedsel niet meer afhankelijk zijn van de Russische graanschuur of ooit nog hongersnood meemaken. In de jaren zestig ontstond in Nederland behoefte aan recreatieterreinen. Toen is onder ander dit bos aangelegd. Ongeveer de helft van het Horsterwold is goed toegankelijk en voorzien van gemarkeerde wandelroutes. De andere helft, De Stille kern, was na de inpoldering eerst akkerbouwgebied. In 1996 is het aan Staatsbosbeheer overgedragen. Er zijn een aantal kreken en plassen gegraven. Sindsdien mag de natuur er haar eigen gang gaan. Oude wegen zijn overwoekerd. Het is in twaalf jaar tijd al een flinke wildernis geworden. Paarden, runderen en reeën houden deze wildernis in toon en zorgen er voor dat de vroegere akkers en weilanden niet compleet dichtgroeien. Het resultaat is een prachtig landschap met waterpartijen, open kruidenvelden, boomgroepen, wilde roos, meidoorn, vlier en werkelijk duizenden vogels.
Ik had, ondanks het warme mooie weer op deze wandeldag, gealarmeerd door de verhalen vol onkruid en struiken in De Stille Kern op internet een lange broek aangetrokken. Maar uit voorzorg toch wel een korte broek in de rugzak meegenomen. Al na een kilometer wandelen in Horsterwold, over toen nog goed begaanbare zandwegen, heb ik snel de lange voor de korte broek omgewisseld. Dat was een hele opluchting en het wandelen werd er direct een stuk plezieriger door. Je vind in dit natuurgebied vrijwel alleen maar loofbossen. De voormalige zuiderzeegrond is bijzonder vruchtzaan. Alles groeit hierop als kool. Je vindt er torenhoge populieren. Varens, mossen en slingerplanten geven ze een sprookjesachtig tintje. Het wemelt er van vogels en reeen. Al in het begin van de wandeling, op een bospad, dacht ik in eerste instantie dat er een grote gestroomlijnde hazewindhond op mij afstormde. Het bleek echter een opgeschrikt ree te zijn, die op hoge snelheid op mij af kwam. Hij kreeg mij in de gaten, en met een grote zijwaartse sprong nam hij de benen in het struikgewas. Ik kreeg nog net de kans om een foto te nemen, maar deze is helaas onscherp.
Vanaf de buitenkant oogt het Horsterwold wat saai. Een hoge groene muur langs een kaarsrechte weg. Dat is wat je als eerst te zien krijgt als je het gebied binnen rijdt. Maar als je het bos betreed ga je een totaal andere wereld binnen. Reusachtige populieren ruisen in de wind. Fluweelachtige mossen bedekken de stammen van de omgevallen bomen. Overal ritselen vogels in de struiken. Bijzonder aan het Horsterwold is dat je er vooral loofbomen vindt. Populieren en wilgen, maar ook eiken, essen en kastanjes. Zo’n uitgestrekt loofhoutbos komt nergens in Nederland voor. Er zijn honderden soorten vogels geteld. Tientallen vrijwilligers zijn in de weer om ze in de gaten te houden. Blauwborsten broeden er, en grauwe klauwieren. ’s Winters tref je klapeksters en ruigpootbuizerds. Ook voor paddestoelen is het Horsterwold een paradijs. Er groeien wel 1100 soorten. Vele daarvan zijn heel erg zeldzaam. De paddestoelen luisteren naar prachtige namen, zoals geurige schijnridder en verslippige aardster.
Na een tijdje wandelen wordt een asfaltweg overgestoken en het meer gecultiveerde gedeelte, met kronkelende aangelegde wandelpaden, van Horsterwold verlaten. Het woud van loofbomen wat je nu betreed lijkt wel te bestaan uit enorme grote groene katedralen. De paden zijn hier recht, maar wel begroeid met hoog gras en je moet goed opletten om niet in het hoge gras verborgen modderig karrensporen weg te zakken. Gelukkig dat hier en daar de graspaden nog gemaaid worden, anders zou deze wildernis bijna niet meer toegankelijk zijn. In dit stuk van het bos lopen duidelijk geen paarden en runderen. Waar deze dieren wel vrij mogen rondlopen in De Stille Kern, zorgen ze als levende grasmaaimachines gewillig voor ons wandelaars, dat wij gemakkelijker onze weg door de wildernis kunnen vinden. Via een brug wordt nu de echte ruige wildernis van Horsterwold betreden. Ik probeerde het nog even in korte broek, maar de brandnetels reikten inmiddels tot heuphoogte en vielen gretig aan op het blote vel van mijn tanige, al wat oudere, kuiten. Tussen de brandnetelvelden heb ik daarom toch maar weer, voorzichtig bewegend, de warme benauwde lange broek aangewurmd. Na honderd meter brandnetels kom je op een plek langs een waterpartij waar paarden, runderen en reeën voor een fluweelachtig grastapijt hebben gezorgd. Het is hier schilderachtig mooi, en heel stil. Op een heuveltje in de frisse wind heb ik hier gerust en een broodje gegeten. Het ware genieten! Een prachtig gekleurd klein vogeltje kwam vlakbij op een tak zitten terwijl het gulzig naar mijn lekkere broodje met Franse kaas keek. Ik wilde het wat geven, maar dat werd het vogeltje toch wat te intiem.
De dieren hebben in deze wildernis voor goede begaanbare paden gezorgd. Het is hier werkelijk schitterend. Dat heb ik nu al een paar keer eerder in dit verhaal geschreven. Ik blijf niet mijzelf voortdurend herhalen. Ik denk dat het hier wat vroeger in het voorjaar, als de meidoorn bloeit, nog wat mooier moet zijn. Maar nu, met de bloeiende vlier en wilde roos, is het natuurlijk ook prachtig. In de winter, in de natte periode, zal het hier bijna onbegaanbaar zijn. Nu in het voorjaar kan je er prima lopen. Op het eerste stukje door de brandnetels na kun je hier, achteraf gezien, ook prima in een koele korte broek uit de voeten. Halverwege in De Stille Kern heb ik in een prachtig door dieren kort gemaaid grasveld, onder een schaduwrijke boompartij aan een watervlakte, een rustpauze genomen. Heerlijk weg mijmeren in de mooie natuur, met duizenden kwetterende en zingende vogels om je heen. Hier kwam ik ook de enige andere wandelaar tegen. Ook een natuurgenieter in zijn eentje, op leeftijd, net zoals ik. Beleefd gaf hij mij op deze mooie stille plek de ruimte, en ging een paar honderd meter verder op in de schaduw van een boom zijn broodje en drinken nuttigen. Ik vind het leuk om een praatje onderweg te maken, maar soms kan ik ook intens genieten van de eenzaamheid in een mooi natuurgebied.
Na een mooi woest stuk natuur, langs een vroegere nu weelderig begroeide wetering, wordt na het oversteken van de asfaltweg weer het gecultiveerde gedeelte van Horsterwold betreden. Minder opwindende natuur, maar wel veel gemakkelijker om te lopen. Een bospad op mijn vooraf uitgezette route was inmiddels dichtgegroeid. Dan maar een stukje wandelen over een verharde weg langs, nu na de wildernis van De Stille kern, toch weer prachtig ogende akkers. Wat verder op in dit gebied is Staatsbosbeheer druk bezig om nieuwe natuur tot ontwikkeling te brengen. Over een paar jaar zal het hier ook als een wildernis ogen. Het laatste stuk van de route gaat langs de oevers van het Veluwemeer. Je loopt hierbij langs een haventje. Er waren hier een paar recreanten van een plezierjacht aan het barbecueen. Dat rook lang niet slecht! Ik begon verlangend uit te kijken naar de kogelbiefstuk met gebakken aardappeltjes die ik thuis voor het avondeten had gepland. Het laatste stukje van de route gaat over een natuurpad, door een van de zeldzame naaldbossen in het Hosterwold. Sparren zijn hier op deze kleigrond na twintig jaar aan het eind van hun Latijn. Het kernhout wordt dan meestal aangetast door een schimmel, de zgn. dennenmoorder. Ondanks dat het tijdens de laatste kilometers van de wandeling voortdurend behoorlijk rommelde, bereikte het onweer mij niet. Ik kwam droog weer bij de auto op het parkeerterrein aan. Een werkelijk schitterende wandeling! Ik heb inmiddels een route van SBB door De Stille kern gedownload en zal binnen een paar weken hier dan ook zeker nog eens gaan struinen!
Naar de webpagina van de GPS wandeling klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten