In de Loonse en Drunense Duinen ligt een van de meest uitgestrekte stuifzandgebieden van West-Europa. Deze ‘Brabantse Sahara’ heeft dertig vierkante kilometer levend stuifzand. Dat zand is afgezet door poolwinden in de laatste ijstijd. Eeuwenlang was het bedekt door oerbos. Totdat streekbewoners in de middeleeuwen brandhout en landbouwgrond nodig hadden. Op de heide lieten boeren in de veertiende eeuw hun vee grazen. De grond raakte uitgeput en de wind blies daarna steeds grotere zandvlaktes open. De opmars van het stuifzand is tegengehouden door naaldbomen te planten. Het natuurgebied is in 1929 in het bezit gekomen van Natuurmonumenten. Het duinlandschap is stukje bij beetje uitgegroeid tot een schitterend natuurgebied van meer dan 2300 hectare. Het gebied bestaat uit bos, heide en landbouwgrond, met in het hart het indrukwekkende stuifzand. Dit zand is door ontbossing in verstuiving geraakt. Nog steeds is het zand hier in beweging. Op de ene plaats wordt zand weggeblazen, ergens anders vormt het een heuvel. Opvallend zijn de met bomen begroeide stuifkoppen, restanten van de vroegere begroeiing.
Als je zo als ik in Gorinchem woont dan liggen de Loonse en Drunense duinen min of meer vlak naast de deur. Ik heb dan ook hier in deze streek al meerdere GPS wandelingen gemaakt. Zoals door Natuurgebied De Brand 17 km klik hier , Giersbergen 15 km klik hier en Omgeving noordzijde Drunense Duinen 14 km klik hier. Al deze wandelingen gaan door de bossen van het natuurgebied. Wat ik echter tot nu toe niet had gedaan is een GPS wandeling maken over de grote stuifzandgebieden van de Loonse en Drunense Duinen. Het werd dus de hoogste tijd om ook hier eens een GPS wandeling uit te zetten. Het overgangsgebied van zand naar bos vind ik het meest aantrekkelijk. De wandeling volgt daarom ook ook de omtrek van het stuifzandgebied, en gaat dan eens over de open zandvlakte, en dan weer door een stukje door het naast liggende bos. Ik liep de route op dinsdag 4 november 2008. Het was deze dag zeer mistig. Het zicht was soms niet meer dan 50 meter. Een heel geheimzinnige begrensde wereld om door heen te wandelen. Zonder GPS apparaat zou je op een dergelijke nevelige dag in dit uitgestrekte gebied hopeloos kunnen verdwalen. De route start van af het parkeerterrein bij het restaurant Bosch & Duin, Schoorstraat 63, Udenhout (gem. Tilburg).
Al direct na honderd meter loop je langs een aantal gedenkstenen van vier personen, die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog op deze plaats door de Duitsers om het leven werden gebracht. Een in mijn ogen zeer mooi monument, wat op deze plaats midden in het in nevels gehulde herfstbos volledig tot zijn recht komt. Een paar honderd meter verder op betreed je de eindeloze zandvlakte van de Loonse en Drunense Duinen. De mist had er voor gezorgd dat iedere spinneweb in de bomen en in het gras, door de kleine glinsterende pareltjes van de waterdruppeltjes, duidelijk zichtbaar was geworden. Ook in dit grijze nevelachtige weer kan de natuur werkelijk heel prachtig zijn. Het valt niet mee om door het mulle zand te lopen. Dat is behoorlijk vermoeiend. Ik zocht daarom al snel de bosranden op. Het wandelen over deze zandvlakte geeft je veel vrijheid. Je kunt alle kanten op en je wordt niet beperkt door het moeten volgen van gebaande wegen. In deze mistige, ver van de bewoonde wereld gelegen omgeving, zonder gebaande wegen, is het werkelijk helemaal perfect om met een GPS apparaat je weg te vinden. Verdwalen is daarmee absoluut uitgesloten. Om de broekspijpen droog te houden vermeed ik angstvallig de zandvlaktes waarop hoog, door de mist zwaar berijpt, gras groeide.
De zo op het oog kale zandvlakten leveren bij nadere beschouwing een keur van mooie kleurige details op. Zo viel mijn oog op een eenzaam fel rood gekleurde eikenblad aan een boompje wat manmoedig, half onder het zand gestoven, in deze woestijn probeerde te overleven. Even verder op zag ik oranje zwammen op een half vergane berkenstam pronken. Weer wat later zag ik een zwaar berijpt polletje van lichtgroen gras, wat half omver was getrapt door de hoef van een paard. Allemaal juweeltjes van microschoonheid die ik dan ook uitgebreid van dichtbij op de foto heb gezet. In het weekend kan het hier best wel druk zijn, maar nu op deze mistige doordeweekse dag kwam je vrijwel niemand tegen. Het is er doodstil. De verkeerswegen en bewoonde wereld zijn hier ver vandaan. Ik genoot volop van de wandeltocht. Lekker struinen door de pure natuur! Maar wel vermoeiend, dat mulle zand. Angsvallig zocht ik de met mos begroeide gedeelten op. Het mos is zeer gevarieerd en bij nadere beschouwing van een uitzonderlijke schoonheid. Ik weet nog goed dat ik in mijn jeugd gewaarschuwd werd om in zandverstuivingen niet over dergelijke met mosbegroeide vlakten te lopen. Het mos is een echte pioniersbegroeiing, die als eerst het zand vast legt. De schrik van stuivend zand, waardoor volledige dorpen werden bedolven, zat er toen nog goed in. Tegenwoordig zijn natuurbeschermers juist dankbaar als er kinderen in de zandverstuivingen spelen en paardenhoeven het door mos vastgelegde zand weer tot stuiven brengen.
Op een kale zandduin heb ik, gezeten op een vel bubbeltjes plastic, een broodje gegeten. Toch wel een beetje frisjes zo in de late mistige herfst periode. Ik verlangde al naar het warme restaurant De Roestelberg, wat ik wat verder op in de route had opgenomen. Sommige duinen zijn behoorlijk hoog. Het valt soms helemaal niet mee om door het rulle zand omhoog te lopen. Ik zocht maar weer eens het bos op. Dat loopt toch wel gemakkelijker. In het bos loop je voorbij prachtige doorkijkjes over de naast liggende zand- en heidevlaktes. Op een gegeven moment loopt de route langs de camping De Roestelberg. Ik dacht dat ik het restaurant met de zelfde naam had bereikt, wat echter in werkelijkheid vijfhonderd meter verder op ligt. Maar dat gaf niet. De kantine van de camping is ruim, licht, en heel gezellig ingericht. De keuken was gesloten maar de eigenaar van de camping wilde graag een grote uitsmijter met dubbel kaas voor mij klaar maken. Het tapbier smaakte heerlijk! Ik had het werkelijk uitstekend naar mijn zin daar! Een vader van twee dochtertjes was speciaal naar deze camping gekomen. Een van de dochtertjes was jarig en hield een verjaardagsfeestje en had twaalf vriendinnetjes uitgenodigd. Allemaal in de leeftijd van ongeveer zes jaar oud. De kinderen waren met veel kabaal en gegil aan het spelen in de naast gelegen speelzaal. Zo nu en dan kwamen ze in de kantine chips eten en limonade drinken. Een heel gezellig tafereeltje om naar te kijken.
Wat later kwam er een vrouw van rond de 35 jaar in trainingspak de kantine binnen. Ze had tijdens het mountainbiken door de zandverstuiving panne met haar fiets gekregen. Haar mobiel had geen bereik. Ze had anderhalf uur moeten lopen voordat ze de camping had gevonden. Haar kinderen moesten van school gehaald worden. Helemaal van streek vroeg ze of ze met een van onze mobieltjes mocht bellen, zodat ze iemand anders naar haar kinderen kon sturen. Gelukkig kwam dat allemaal in orde en zat ze even later tevreden een warme kop thee, die ondertussen door de eigenaar van de camping was aangereikt, te drinken, totdat ze door haar man met de auto werd opgehaald. Ze ging nooit meer alleen in de Drunense Duinen fietsen, zo verzekerde ze ons voortdurend. Na dit gezellige verblijf vol sociale hoogtepunten, en de heerlijke uitsmijter, vervolgde ik weer de wandeling. Het begon al een beetje te schemeren. Het was nog maar 3 km lopen terug naar het uitgangspunt, dus dat viel wel mee. Dit laatste stuk van de route gaat over een grote uitgestrekte heide- en zandvlakte. Een eindeloze vlakte van glooiende zandheuvels, kleine half onder het zand gestoven groepjes bomen en grote stukken heidevelden. Een prachtige woeste omgeving! De zandvlakte loopt door tot vlakbij de parkeerplaats van het restaurant Bosch & Duin, waar de auto geparkeerd staat. Inmiddels was het 5 uur geworden en al bijna donker. Het was een zeer geslaagde wandeltocht door een mooi stil en woest natuurgebied! Nu snel naar huis voor een verkwikkende warme douche en een lekkere maaltijd!
Als je zo als ik in Gorinchem woont dan liggen de Loonse en Drunense duinen min of meer vlak naast de deur. Ik heb dan ook hier in deze streek al meerdere GPS wandelingen gemaakt. Zoals door Natuurgebied De Brand 17 km klik hier , Giersbergen 15 km klik hier en Omgeving noordzijde Drunense Duinen 14 km klik hier. Al deze wandelingen gaan door de bossen van het natuurgebied. Wat ik echter tot nu toe niet had gedaan is een GPS wandeling maken over de grote stuifzandgebieden van de Loonse en Drunense Duinen. Het werd dus de hoogste tijd om ook hier eens een GPS wandeling uit te zetten. Het overgangsgebied van zand naar bos vind ik het meest aantrekkelijk. De wandeling volgt daarom ook ook de omtrek van het stuifzandgebied, en gaat dan eens over de open zandvlakte, en dan weer door een stukje door het naast liggende bos. Ik liep de route op dinsdag 4 november 2008. Het was deze dag zeer mistig. Het zicht was soms niet meer dan 50 meter. Een heel geheimzinnige begrensde wereld om door heen te wandelen. Zonder GPS apparaat zou je op een dergelijke nevelige dag in dit uitgestrekte gebied hopeloos kunnen verdwalen. De route start van af het parkeerterrein bij het restaurant Bosch & Duin, Schoorstraat 63, Udenhout (gem. Tilburg).
Al direct na honderd meter loop je langs een aantal gedenkstenen van vier personen, die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog op deze plaats door de Duitsers om het leven werden gebracht. Een in mijn ogen zeer mooi monument, wat op deze plaats midden in het in nevels gehulde herfstbos volledig tot zijn recht komt. Een paar honderd meter verder op betreed je de eindeloze zandvlakte van de Loonse en Drunense Duinen. De mist had er voor gezorgd dat iedere spinneweb in de bomen en in het gras, door de kleine glinsterende pareltjes van de waterdruppeltjes, duidelijk zichtbaar was geworden. Ook in dit grijze nevelachtige weer kan de natuur werkelijk heel prachtig zijn. Het valt niet mee om door het mulle zand te lopen. Dat is behoorlijk vermoeiend. Ik zocht daarom al snel de bosranden op. Het wandelen over deze zandvlakte geeft je veel vrijheid. Je kunt alle kanten op en je wordt niet beperkt door het moeten volgen van gebaande wegen. In deze mistige, ver van de bewoonde wereld gelegen omgeving, zonder gebaande wegen, is het werkelijk helemaal perfect om met een GPS apparaat je weg te vinden. Verdwalen is daarmee absoluut uitgesloten. Om de broekspijpen droog te houden vermeed ik angstvallig de zandvlaktes waarop hoog, door de mist zwaar berijpt, gras groeide.
De zo op het oog kale zandvlakten leveren bij nadere beschouwing een keur van mooie kleurige details op. Zo viel mijn oog op een eenzaam fel rood gekleurde eikenblad aan een boompje wat manmoedig, half onder het zand gestoven, in deze woestijn probeerde te overleven. Even verder op zag ik oranje zwammen op een half vergane berkenstam pronken. Weer wat later zag ik een zwaar berijpt polletje van lichtgroen gras, wat half omver was getrapt door de hoef van een paard. Allemaal juweeltjes van microschoonheid die ik dan ook uitgebreid van dichtbij op de foto heb gezet. In het weekend kan het hier best wel druk zijn, maar nu op deze mistige doordeweekse dag kwam je vrijwel niemand tegen. Het is er doodstil. De verkeerswegen en bewoonde wereld zijn hier ver vandaan. Ik genoot volop van de wandeltocht. Lekker struinen door de pure natuur! Maar wel vermoeiend, dat mulle zand. Angsvallig zocht ik de met mos begroeide gedeelten op. Het mos is zeer gevarieerd en bij nadere beschouwing van een uitzonderlijke schoonheid. Ik weet nog goed dat ik in mijn jeugd gewaarschuwd werd om in zandverstuivingen niet over dergelijke met mosbegroeide vlakten te lopen. Het mos is een echte pioniersbegroeiing, die als eerst het zand vast legt. De schrik van stuivend zand, waardoor volledige dorpen werden bedolven, zat er toen nog goed in. Tegenwoordig zijn natuurbeschermers juist dankbaar als er kinderen in de zandverstuivingen spelen en paardenhoeven het door mos vastgelegde zand weer tot stuiven brengen.
Op een kale zandduin heb ik, gezeten op een vel bubbeltjes plastic, een broodje gegeten. Toch wel een beetje frisjes zo in de late mistige herfst periode. Ik verlangde al naar het warme restaurant De Roestelberg, wat ik wat verder op in de route had opgenomen. Sommige duinen zijn behoorlijk hoog. Het valt soms helemaal niet mee om door het rulle zand omhoog te lopen. Ik zocht maar weer eens het bos op. Dat loopt toch wel gemakkelijker. In het bos loop je voorbij prachtige doorkijkjes over de naast liggende zand- en heidevlaktes. Op een gegeven moment loopt de route langs de camping De Roestelberg. Ik dacht dat ik het restaurant met de zelfde naam had bereikt, wat echter in werkelijkheid vijfhonderd meter verder op ligt. Maar dat gaf niet. De kantine van de camping is ruim, licht, en heel gezellig ingericht. De keuken was gesloten maar de eigenaar van de camping wilde graag een grote uitsmijter met dubbel kaas voor mij klaar maken. Het tapbier smaakte heerlijk! Ik had het werkelijk uitstekend naar mijn zin daar! Een vader van twee dochtertjes was speciaal naar deze camping gekomen. Een van de dochtertjes was jarig en hield een verjaardagsfeestje en had twaalf vriendinnetjes uitgenodigd. Allemaal in de leeftijd van ongeveer zes jaar oud. De kinderen waren met veel kabaal en gegil aan het spelen in de naast gelegen speelzaal. Zo nu en dan kwamen ze in de kantine chips eten en limonade drinken. Een heel gezellig tafereeltje om naar te kijken.
Wat later kwam er een vrouw van rond de 35 jaar in trainingspak de kantine binnen. Ze had tijdens het mountainbiken door de zandverstuiving panne met haar fiets gekregen. Haar mobiel had geen bereik. Ze had anderhalf uur moeten lopen voordat ze de camping had gevonden. Haar kinderen moesten van school gehaald worden. Helemaal van streek vroeg ze of ze met een van onze mobieltjes mocht bellen, zodat ze iemand anders naar haar kinderen kon sturen. Gelukkig kwam dat allemaal in orde en zat ze even later tevreden een warme kop thee, die ondertussen door de eigenaar van de camping was aangereikt, te drinken, totdat ze door haar man met de auto werd opgehaald. Ze ging nooit meer alleen in de Drunense Duinen fietsen, zo verzekerde ze ons voortdurend. Na dit gezellige verblijf vol sociale hoogtepunten, en de heerlijke uitsmijter, vervolgde ik weer de wandeling. Het begon al een beetje te schemeren. Het was nog maar 3 km lopen terug naar het uitgangspunt, dus dat viel wel mee. Dit laatste stuk van de route gaat over een grote uitgestrekte heide- en zandvlakte. Een eindeloze vlakte van glooiende zandheuvels, kleine half onder het zand gestoven groepjes bomen en grote stukken heidevelden. Een prachtige woeste omgeving! De zandvlakte loopt door tot vlakbij de parkeerplaats van het restaurant Bosch & Duin, waar de auto geparkeerd staat. Inmiddels was het 5 uur geworden en al bijna donker. Het was een zeer geslaagde wandeltocht door een mooi stil en woest natuurgebied! Nu snel naar huis voor een verkwikkende warme douche en een lekkere maaltijd!
Naar de webpagina van de GPS wandeling klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten