Regelmatig graas ik het Internet af, tuk op ideeën voor het uitzetten van een nieuwe GPS wandeling. Zo kwam ik terecht op de website van Natuurmonumenten waar ik de route beschrijving vond van een gemarkeerde wandeltocht door het landgoed Velhorst en aangrenzende natuurgebieden klik hier in de buurt van Lochem. De aangegeven afstand van 23 km klopte echter niet. De wandeling is in werkelijkheid niet meer dan 18 km lang. Eigenlijk voor een lange zonnige zomerdag een beetje te kort. Ik heb daarom de route nog wat verlengd met een stukje wandelen langs het schilderachtige riviertje De Berkel. De totale lengte van de GPS wandeling kwam daarmee uit op 20 km. Ik heb deze wandeltocht op zaterdag 30 augustus 2008 gelopen. De zomer van 2008 staat niet zo goed aangeschreven door de vele regenbuien die er zijn gevallen. Op deze wandeldag was het echter schitterend zonnig weer! De wandeling start vanaf een klein parkeerterrein van Natuurmonumenten op Velhorst in de gemeente Lochem. Dat is een zijweg van de Lage Weg te Lochem. Bij het parkeerterrein is een informatiebord geplaatst waar de wandelroute op een kaartje is in getekend. De route is heel goed aangegeven en ook zonder GPS apparaat te volgen. Het eerste stuk van de wandeling langs de Berkel volgt de korte route met de blauwe pijl. Daarna moet de lange route die wordt aangegeven door de witte pijlen worden gevolgd.
Op het eerste stukje van de route, voordat het riviertje De Berkel wordt bereikt, loop je langs enkele boerderijen en de naast gelegen klassieke hooibergen. Deze hooibergen zien er nog precies het zelfde uit zoals je deze in vroegere tijden overal in het boerenland tegen kwam. Tegenwoordig dienen de overkappingen van de vroegere, bij woonboerderijen gelegen hooibergen, veelal als plaats om de auto te stallen of de was te drogen te hangen. In de hooibergen die je op de wandeling tegen komt vind je echter nog ouderwets hooi. Toevallig raakte ik tijdens het wandelen met iemand in gesprek die de secretaris/penningmeester is van de Stichting Kennisbehoud Hooibergen Nederland klik hier. Deze stichting zet zich in voor behoud - en bouwen van nieuwe hooibergen. Een loffelijk streven want de hooiberg is een prachtig landschappelijk cultuurhistorisch monument en een sieraad bij elke klassiek gevormde boerderij. De hooibergen zijn vooral hier in dit oude cultuurlandschap langs de Berkel volledig op hun plaats en leveren mooie fotogenieke plaatjes op, zo zag ik later thuis op de PC. Na de hooibergen gaat de wandeling verder langs de rand van een bos, langs weilanden, akkers en de overblijfselen van een stukje oude rivierbedding van de Berkel. Een prachtig landschap om doorheen te wandelen! Door de variatie van het gebied komen er veel reeën voor.
Dan kom je uit bij het riviertje De Berkel. De wandeling gaat verder over een graspad langs de oever. Langs de rivier de Berkel liggen oude kampen; dit zijn akkers die door eeuwenlange bemesting met plaggen en mest een bolle vorm hebben gekregen. Eind 19e eeuw, was de Berkel een levendig riviertje dat een belangrijke rol speelde in het alledaagse leven in de aanliggende plaatsen. De Berkel werd bevaren met berkelzompen, kleine vrachtschepen met een geringe diepgang. De Berkel trad vroeger in natte perioden regelmatig buiten zijn oevers waardoor de omliggende landerijen onder water kwamen te staan. In 1970 is de rivier gekanaliseerd en daardoor getemd. Dat is ten koste gegaan van de omliggende natuur. De inzichten in waterbeheer zijn weer gewijzigd. De rivier De Berkel wordt opnieuw ingericht waarbij de vroegere slingerende loop zo veel mogelijk in ere hersteld zal worden. Het is heerlijk lopen hier over het graspad langs het riviertje. Twee zwanen kwamen met ruisende vleugelslagen laag over het water voorbij vliegen. Het is hier zo stil in de omgeving, dat je de zwanen nog steeds hoorde vliegen terwijl ze toch al bijna uit het zicht verdwenen waren. Na circa 1,5 km verlaat de route het graspad langs De Berkel en gaat de wandeling langs een aantal oude boerderijen en het landhuis de bossen van het landgoed Velhorst in.
Het gebied Velhorst is vermoedelijk al sinds de twaalfde eeuw in adellijke handen, maar wordt pas sinds begin zestiende eeuw onder de huidige naam beschreven. De laatste eigenaar van het landgoed, jonkheer Jacob Constantijn Martens van Sevenhoven, liet de Velhorst bij zijn overlijden in 1972 na aan Vereniging Natuurmonumenten. Sindsdien is het 325 hectare grote gebied grotendeels opengesteld voor wandelaars. De wandeling gaat nu over het zogeheten Witte Pad verder. Het Witte Pad is één van de overgebleven rechte lanen rond het landhuis. Het is een eikenlaan van 600 meter lang, volledig beplant met witte, paarse en rode rododendrons en gele azalea’s die eind april al een zoete geur verspreiden. Bijzonder is de kalmia, die je rechts kunt zien, een paar meter na het witte hek. Een exotische plant die normaal gesproken twee meter hoog kan worden, maar hier een hoogte van drie meter heeft bereikt. De bloemen zijn kleiner dan die van de rododendron. Ongeveer een kilometer na het Witte Pad kom je door het Kienveen waarvan de bodem, anders dan de naam doet vermoeden, bestaat uit zand en leem. Er groeien zeldzame planten zoals het melkviooltje en de dwergzegge. Er zitten veel kikkers die in mei en juni luid kwaken van zich laten horen. Het is een kwetsbaar en vochtig gebied. Het natuurterrein is alleen toegankelijk via het wandelpad. Een gedeelte van het pad is door het natte gebied verhoogd aangelegd en verloopt over houten vlonders.
De wandeling gaat verder door het Grote Veld. Badschuim kan wel eens lekker naar dennengeur ruiken, maar dat blijft surrogaat. In de naaldbossen van het grote Veld ruik je de werkelijke echte lucht van de dennen. Het is hier allemaal onvervalst puur natuur! Met het warme zomerweer op deze wandeldag is het een feest om hier lekker in korte broek doorheen te wandelen. Zoals tegenwoordig overal in de vroegere productiebossen in Nederland het geval is, worden ook hier in het Grote Veld open plekken gemaakt in het bos. Inheemse boomsoorten krijgen hierdoor hun kans om uit te lopen, waardoor het bos gevarieerder wordt. De route gaat in het Grote Veld ook over enkele kleine heidevelden. Jammer genoeg was de heide hier niet zo mooi paars gekleurd. Het kan zijn dat heide gedeeltelijk al was uitgebloeid. Hier komen levendbarende hagedissen voor. Die heten zo, omdat ze in tegenstelling tot andere soorten hagedissen de eieren in hun lichaam laten uitkomen en de jongen levend baren. Reptielen zijn koudbloedig en houden hun lichaam op temperatuur door de warmte van de zon. Zodra de eerste zonnestralen verschijnen zoeken de hagedissen open plekken op in het Grote Veld. De kans om ze werkelijk te zien is echter klein, want de circa tien centimeter lange, bruingrijze diertjes zijn meestal sneller dan het oog. Ik heb ze dan ook tijdens het wandelen niet kunnen ontdekken.
De route gaat verder door het landgoed 't Enzerinck. ’t Enzerinck is in de Achterhoek het beste voorbeeld van een landgoed dat is aangelegd in de Engelse landschapstijl. Het bestaat uit parkbos met eiken, beuken, kastanjes en esdoorns, afgewisseld door landbouwgronden. Het bos in het landgoed heeft een rijke onderbegroeiing met planten als lelietje-van-dalen, dalkruid en boshyacint. Het oorspronkelijke landhuis werd later als koetshuis in gebruik genomen. Vervolgens werd in 1836 een nieuw landhuis gebouwd, dat drie keer zo groot is als het oude. Beide huizen zijn particulier eigendom. Dan loop je weer een tijdlang door dichte bossen tot dat het volgende landgoed zich aan diend. Dat maakt deze wandeltoch zo bijzonder. De afwisseling in de verschillende landschappen die je tijdens het wandelen tegen komt. Landgoed ’t Waliën bestaat, in tegenstelling tot de Velhorst, bijna geheel uit voormalig productiebossen, bestaande uit naaldbomen. De oude beukenlanen in het westen van het landgoed vormen hierop een uitzondering.Voordat het gebied met naaldbomen werd beplant, bestond het vrijwel geheel uit heide en was er uitzicht tot aan Vorden. Totdat in Engeland halverwege de negentiende eeuw de industrialisatie op gang kwam en naaldbomen, die als stuthout in de mijnen werden gebruikt, een goede bron van inkomsten vormden. Je kunt wel merken dat de zomer al weer ten einde is. Later op de middag was dat door de laagstaande zon al goed te merken. De schaduwen in de bossen zijn, naast de helle banen zonlicht, bijna diepzwart. Geen geschikt licht waarbij je nog mooie foto's kunt maken. Maar nog steeds is het ook later op de middag heerlijk om op een bank in de bossen in de zon te zitten en van de rust te genieten. Ik ben op deze mooie zaterdag onderweg maar heel weinig andere wandelaars tegengekomen. Het laatste stuk van de route loopt een tijdlang parallel met de ANWB wandelroute De Berkelvallei. Ik had dit stukje tijdens een andere GPS wandeling al eens eerder gelopen klik hier. Dan verlaat de wandeling de ANWB route en gaat door de bossen weer terug naar het uitgangspunt waar de auto geparkeerd staat. Een heerlijke afwisselende wandeltocht waarvan ik deze dag volop heb genoten!
Op het eerste stukje van de route, voordat het riviertje De Berkel wordt bereikt, loop je langs enkele boerderijen en de naast gelegen klassieke hooibergen. Deze hooibergen zien er nog precies het zelfde uit zoals je deze in vroegere tijden overal in het boerenland tegen kwam. Tegenwoordig dienen de overkappingen van de vroegere, bij woonboerderijen gelegen hooibergen, veelal als plaats om de auto te stallen of de was te drogen te hangen. In de hooibergen die je op de wandeling tegen komt vind je echter nog ouderwets hooi. Toevallig raakte ik tijdens het wandelen met iemand in gesprek die de secretaris/penningmeester is van de Stichting Kennisbehoud Hooibergen Nederland klik hier. Deze stichting zet zich in voor behoud - en bouwen van nieuwe hooibergen. Een loffelijk streven want de hooiberg is een prachtig landschappelijk cultuurhistorisch monument en een sieraad bij elke klassiek gevormde boerderij. De hooibergen zijn vooral hier in dit oude cultuurlandschap langs de Berkel volledig op hun plaats en leveren mooie fotogenieke plaatjes op, zo zag ik later thuis op de PC. Na de hooibergen gaat de wandeling verder langs de rand van een bos, langs weilanden, akkers en de overblijfselen van een stukje oude rivierbedding van de Berkel. Een prachtig landschap om doorheen te wandelen! Door de variatie van het gebied komen er veel reeën voor.
Dan kom je uit bij het riviertje De Berkel. De wandeling gaat verder over een graspad langs de oever. Langs de rivier de Berkel liggen oude kampen; dit zijn akkers die door eeuwenlange bemesting met plaggen en mest een bolle vorm hebben gekregen. Eind 19e eeuw, was de Berkel een levendig riviertje dat een belangrijke rol speelde in het alledaagse leven in de aanliggende plaatsen. De Berkel werd bevaren met berkelzompen, kleine vrachtschepen met een geringe diepgang. De Berkel trad vroeger in natte perioden regelmatig buiten zijn oevers waardoor de omliggende landerijen onder water kwamen te staan. In 1970 is de rivier gekanaliseerd en daardoor getemd. Dat is ten koste gegaan van de omliggende natuur. De inzichten in waterbeheer zijn weer gewijzigd. De rivier De Berkel wordt opnieuw ingericht waarbij de vroegere slingerende loop zo veel mogelijk in ere hersteld zal worden. Het is heerlijk lopen hier over het graspad langs het riviertje. Twee zwanen kwamen met ruisende vleugelslagen laag over het water voorbij vliegen. Het is hier zo stil in de omgeving, dat je de zwanen nog steeds hoorde vliegen terwijl ze toch al bijna uit het zicht verdwenen waren. Na circa 1,5 km verlaat de route het graspad langs De Berkel en gaat de wandeling langs een aantal oude boerderijen en het landhuis de bossen van het landgoed Velhorst in.
Het gebied Velhorst is vermoedelijk al sinds de twaalfde eeuw in adellijke handen, maar wordt pas sinds begin zestiende eeuw onder de huidige naam beschreven. De laatste eigenaar van het landgoed, jonkheer Jacob Constantijn Martens van Sevenhoven, liet de Velhorst bij zijn overlijden in 1972 na aan Vereniging Natuurmonumenten. Sindsdien is het 325 hectare grote gebied grotendeels opengesteld voor wandelaars. De wandeling gaat nu over het zogeheten Witte Pad verder. Het Witte Pad is één van de overgebleven rechte lanen rond het landhuis. Het is een eikenlaan van 600 meter lang, volledig beplant met witte, paarse en rode rododendrons en gele azalea’s die eind april al een zoete geur verspreiden. Bijzonder is de kalmia, die je rechts kunt zien, een paar meter na het witte hek. Een exotische plant die normaal gesproken twee meter hoog kan worden, maar hier een hoogte van drie meter heeft bereikt. De bloemen zijn kleiner dan die van de rododendron. Ongeveer een kilometer na het Witte Pad kom je door het Kienveen waarvan de bodem, anders dan de naam doet vermoeden, bestaat uit zand en leem. Er groeien zeldzame planten zoals het melkviooltje en de dwergzegge. Er zitten veel kikkers die in mei en juni luid kwaken van zich laten horen. Het is een kwetsbaar en vochtig gebied. Het natuurterrein is alleen toegankelijk via het wandelpad. Een gedeelte van het pad is door het natte gebied verhoogd aangelegd en verloopt over houten vlonders.
De wandeling gaat verder door het Grote Veld. Badschuim kan wel eens lekker naar dennengeur ruiken, maar dat blijft surrogaat. In de naaldbossen van het grote Veld ruik je de werkelijke echte lucht van de dennen. Het is hier allemaal onvervalst puur natuur! Met het warme zomerweer op deze wandeldag is het een feest om hier lekker in korte broek doorheen te wandelen. Zoals tegenwoordig overal in de vroegere productiebossen in Nederland het geval is, worden ook hier in het Grote Veld open plekken gemaakt in het bos. Inheemse boomsoorten krijgen hierdoor hun kans om uit te lopen, waardoor het bos gevarieerder wordt. De route gaat in het Grote Veld ook over enkele kleine heidevelden. Jammer genoeg was de heide hier niet zo mooi paars gekleurd. Het kan zijn dat heide gedeeltelijk al was uitgebloeid. Hier komen levendbarende hagedissen voor. Die heten zo, omdat ze in tegenstelling tot andere soorten hagedissen de eieren in hun lichaam laten uitkomen en de jongen levend baren. Reptielen zijn koudbloedig en houden hun lichaam op temperatuur door de warmte van de zon. Zodra de eerste zonnestralen verschijnen zoeken de hagedissen open plekken op in het Grote Veld. De kans om ze werkelijk te zien is echter klein, want de circa tien centimeter lange, bruingrijze diertjes zijn meestal sneller dan het oog. Ik heb ze dan ook tijdens het wandelen niet kunnen ontdekken.
De route gaat verder door het landgoed 't Enzerinck. ’t Enzerinck is in de Achterhoek het beste voorbeeld van een landgoed dat is aangelegd in de Engelse landschapstijl. Het bestaat uit parkbos met eiken, beuken, kastanjes en esdoorns, afgewisseld door landbouwgronden. Het bos in het landgoed heeft een rijke onderbegroeiing met planten als lelietje-van-dalen, dalkruid en boshyacint. Het oorspronkelijke landhuis werd later als koetshuis in gebruik genomen. Vervolgens werd in 1836 een nieuw landhuis gebouwd, dat drie keer zo groot is als het oude. Beide huizen zijn particulier eigendom. Dan loop je weer een tijdlang door dichte bossen tot dat het volgende landgoed zich aan diend. Dat maakt deze wandeltoch zo bijzonder. De afwisseling in de verschillende landschappen die je tijdens het wandelen tegen komt. Landgoed ’t Waliën bestaat, in tegenstelling tot de Velhorst, bijna geheel uit voormalig productiebossen, bestaande uit naaldbomen. De oude beukenlanen in het westen van het landgoed vormen hierop een uitzondering.Voordat het gebied met naaldbomen werd beplant, bestond het vrijwel geheel uit heide en was er uitzicht tot aan Vorden. Totdat in Engeland halverwege de negentiende eeuw de industrialisatie op gang kwam en naaldbomen, die als stuthout in de mijnen werden gebruikt, een goede bron van inkomsten vormden. Je kunt wel merken dat de zomer al weer ten einde is. Later op de middag was dat door de laagstaande zon al goed te merken. De schaduwen in de bossen zijn, naast de helle banen zonlicht, bijna diepzwart. Geen geschikt licht waarbij je nog mooie foto's kunt maken. Maar nog steeds is het ook later op de middag heerlijk om op een bank in de bossen in de zon te zitten en van de rust te genieten. Ik ben op deze mooie zaterdag onderweg maar heel weinig andere wandelaars tegengekomen. Het laatste stuk van de route loopt een tijdlang parallel met de ANWB wandelroute De Berkelvallei. Ik had dit stukje tijdens een andere GPS wandeling al eens eerder gelopen klik hier. Dan verlaat de wandeling de ANWB route en gaat door de bossen weer terug naar het uitgangspunt waar de auto geparkeerd staat. Een heerlijke afwisselende wandeltocht waarvan ik deze dag volop heb genoten!
Naar de webpagina van de GPS wandeling klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten