Zuid-Limburg is in Nederland voor wandelaars 'het neusje van de zalm'. Daar is iedere wandelaar het wel mee eens. Alleen jammer dat het zo ver van Gorinchem is verwijderd. Het is omslachtig om in deze mooie streek een lange wandeltocht te gaan lopen. Het kost toch al snel 2,5 uur rijden om vanuit Gorinchem daar te komen en je moet dan ook nog eens terug. Tegenwoordig heb ik daar een goede oplossing voor. Als ik ergens in een ver van Gorinchem verwijderd gebied stevig wil gaan GPS wandelen, ga ik er een dag eerder naar toe. De route zet ik zodanig uit dat het startpunt van de wandeling bij een confortabel hotel is gelegen. Na een stevig ontbijt de volgende ochtend is het een feest om direct daarna met het wandelen te kunnen aanvangen. Zo kwam ik op maandag 30 juli 2008 vol verwachting het zeer mooi en stil gelegen hotel Gerardushoeve klik hier in Heijenrath binnen. Het was een prachtige bijna wolkenloze warme zomerdag. De volgende dag, op dinsdag 1 juli 2008, ging ik een wandeltocht met een lengte van 23 km maken door het Bois de Beusdael. De route ligt voor het grootste gedeelte op Belgisch grondgebied. Het hotel bezit een zonnig binnenhof in de Zuid-Limburgse boerderijstijl. Al snel liet ik mij na aankomst in een terrasstoel zakken om het koele Limburgse tapbier te proeven. Vanaf het binnenhof heb je via de grote boog in de toegangspoort een mooi uitzicht over het natuurreservaat, het plateau van Heijenrath. Het hotel ligt op 215 meter hoogte, buiten de bebouwde kom, aan de rand van het stiltegebied. En het is er dan ook, buiten het uitbundige gezang van de vele vogels, werkelijk doodstil. Ik voelde mij er direct thuis. Wat sommige als een nadeel van het hotel zouden zien, zie ik als voordeel. Het restaurant van het hotel ligt namelijk op ongeveer 2,5 km afstand. Je kunt genoeglijk door de bossen en velden naar het restaurant heen en terug wandelen. Na het eten kan je daardoor eerst nog eens even op je gemak, al genietend van de mooie avond en omgeving, 'uitbuiken'. Door het warme zomerweer kon er op het terras worden gedineerd. Je hebt vanaf het hoog gelegen terras van restaurant Gerardushoeve een panoramisch uitzicht over de omgeving. Het eten is er heerlijk en ze schenken een verrukkelijke koele witte Zuid-Limburgse wijn. Het zal je ondertussen niet ontgaan zijn dat ik heel tevreden was met mijn keuze voor het hotel en restaurant voor deze wandeltocht.
De volgende ochtend na het ontbijt in het hotel liep ik al voor 9 uur over een graspad door de landerijen rondom het hotel. Eerst langs een akker met bloeiende aardappelplanten en daarna langs een goudgeel gekleurd korenveld. Het was weer een stralende zonnige zomerdag. Ondanks het vroege uur begon het in de zon al goed warm te worden. Maar dat duurde niet lang omdat de route al snel het koele schaduwrijke Roebelsbos in duikt. De wandeling gaat verder over een smal bospad. Je loopt in heuvelachtig gebied en dat merk je goed. Het bospad gaat eerst een stukje omlaag om via het dal van een klein beekje weer omhoog te klimmen. Dat maakt het wandelen in deze streek zo leuk en afwisselend. De grens wordt gepasseerd en gaat vanaf nu de wandeling 14 km lang door Belgie verder. Het smalle bospad had inmiddels plaats gemaakt voor een slecht onderhouden grintweg. De weg loopt langs de rand van het bos met uitzicht over een open kruidenveld. Regelmatig loop je langs prachtige fotogenieke plekjes. Ik bezweek weer voor mijn verslaving van het fotograferen van bos- en weidepaden. De grindweg wordt verlaten. De route gaat rechtsaf over een smal bospad naar beneden. Na het dichte hellingbos is het uitzicht over de glooiende velden van het Gulpdal, met het historische plaatsje Teuven direct op de voorgrond, een prachtig gezicht. Ik hoopte op een fotogeniek uitzicht van boven af op het kasteel-klooster Sinnich te Teuven. Dat viel een beetje tegen. Ter hoogte van het kasteel voert de route over een zeer diep uitgesleten holle weg. Het lopen over een dergelijke uitzonderlijke holle weg is natuurlijk als 'Hollander van boven de grote rivieren' ook een hele belevenis en heb ik hier dan maar een foto van gemaakt.
De route blijft eerst nog een tijdlang de rand van het Gulpdal volgen. Het uitzicht op de open velden langs de Gulp maakt steeds meer plaats voor dichte hellingbossen. Dan wordt de spoorlijn Tongeren-Aken overgestoken. Gelukkig ligt de spoorlijn in een tunnel diep onder de grond dus je hebt daar totaal geen last van. Dan worden de dichte hellingbosen verlaten en wordt je oog opnieuw verrast door de prachtige uitzichten over het heuvelachtige landschap van Wallonie. Via een aantal draaihekjes en weilanden wordt de onzichtbare spoorlijn weer overgestoken. Wel zie je nu in de verte de spoorlijn boven de grond komen en hoor je heel zacht het geluid van rijdende treinen. Op deze plek is het echt struinen geblazen en loop je vrijuit langs de rand van de hellende weilanden. Het werd behoorlijk warm. Ik was blij met een beschaduwde bank aan de rand van het bos. Op deze plek is het ook mogelijk om de wandeling, direct via de hellingbossen weer terug, af te korten tot 18 km. Zelfs op deze afgelegen plek kom je toch nog mensen tegen. Een jong stel vakantiegangers met een baby kwamen het dichte hellingbos uit. Het waren Duitsers en hadden een vakantiewoning in het nabijgelegen historische stadje Hombourg gehuurd. Ze hadden het, even als ik, deze prachtige mooie wandeldag opperbest naar hun zin. Wij staken de loftrompet tegen elkaar af, over de schitterende uitzichten over het landschap vanaf deze hoog gelegen plek. Hun enige klacht was dat de baby was gestoken door een steekvlieg. Daar kon ik over mee praten want dat was ik deze dag al drie maal. Zij gingen verder door de weilanden de helling af naar Hombourg. Ik ging eerst nog een stukje omhoog, om daarna aan de andere kant van de heuvel, door een boomgaard en langs een boerderij, naar een verharde weg af te zakken. Dat asfalt was maar voor even. Daarna gaat de route over een, in een holte gelegen, met lage meidoornheggen omzoomd, graspad door de weilande verder. Wat is het hier toch heerlijk wandelen! Je wordt wel moe van het klimmen en dalen maar er staan banken genoeg om even weer op adem te komen, en wat proviand of drinken te nuttigen uit de rugzak.
Dan volgt er helaas twee km wandelen over asfaltwegen. Daar was niet aan te ontkomen, zo zag ik vooraf thuis tijdens het uitzetten van de route op de PC. De wandeling gaat nu naar het plaatsje Sippenaeken. Hier blijken veel Nederlanders te wonen. Ook de twee horecagelegenheden in de dorpje zijn eigendom van Hollanders. Jammer genoeg waren beiden restaurants op deze dinsdag 1 juli 2008 gesloten. Ik had mij zelf al een groot glas koel bier beloofd, want het was inmiddels deze dag behoorlijk warm geworden. Dan maar zonder verkoelend bier verder lopen. Weer een helling op, bestaande uit in de brandende zon gelegen gemaaide weilanden. Eerst nog in de schaduw van een bomenrij, maar dan hevig transpirerend en hijgend verder omhoog door het open veld. Boven aan de helling gaat de route gelukkig weer verder door de koelte van de hellingbossen. Wel heb ik eerst aan de rand van het weiland, in de schaduw van de bomen, languit gestrekt in het gras, een flinke rustpauze genomen. Weer uitgerust krijg je op deze plek, zo hoog op de helling in het gras gelegen, weer oog voor het prachtige uitzicht over het heuvellandschap.
Midden in het hellingbos wordt de grens met Nederland overgestoken. De route loopt nu door het Bovenste- en Onderstebos. Zo nu en dan is het struikgewas aan de rechterzijde van het pad dun genoeg om van de uitzichten over het Limburgse landschap te genieten. Dan gaat de wandeling over een smal bospad weer omhoog. Het zijn de laatste loodjes. Aan het einde van het Bovenste- en Onderstebos ligt het beschaduwde terras van restaurant Gerardushoeve te wenken. Het was inmiddels rond vijf uur in de middag. Een mooie tijd om een uitgebreid diner achter de kiezen te werken. Eindelijk dan toch het eerste koele bier op deze dag. Dat smaakte als een goden drank. Ik heb ook nu weer voor de tweede keer heerlijk op het terras gegeten. Het meisje wat mij bediende is mooi en charmant. Ze heeft een allerliefste Limburgse tongval. In het decor van het panoramische uitzicht van af het terras had ik nu vandaag als wandelaar een hoofdrol vervuld. Ik wist nu dat ook van dichtbij de omgeving werkelijk schitterend is. Na een zeer aangenaam verblijf van twee uur op het terras was het weer tijd om de rugzak om te gespen en de laatste drie kilometer terug naar het hotel af te leggen. Ik was ondertussen voldoende uitgerust om ook van dit laatste stukje wandelen door het mooie Limburgse land weer volop te genieten. Ik heb daarna nog lang op het balkon van mijn hotelkamer gezeten. Lekker niets doen. Genieten van de mooie warme zomeravond, de vogelgeluiden en van de fijne wandeldag die ik vandaag had gehad.
Naar de webpagina van de GPS wandeling klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten