Het Limburgse Geul- en Gulpdal en de Drentscha Aa zijn de twee mooiste landschappen in Nederland. Zo oordeelde Stichting Natuur en Milieu in de gids Mooi Land in 2005, door deze twee landschappen te bedelen met het hoogst haalbare, namelijk vijf sterren. Ik kan je naar eigen waarneming verzekeren dat een wandeltocht langs de Gulp en Geul tot de absolute toppers in Nederland behoort. Op een zonnige dinsdag 15 juli 2008 heb ik deze route met een lengte van 23 km gelopen. Ik had mijn kwartier opgeslagen in het hotel Gerardushoeve in het plaatsje Heijenrath klik hier Twee weken terug was ik ook al eens hier geweest. Het hotel, en het verder op gelegen restaurant, waren mij toen zo goed bevallen, dat ik voor de wandeltocht langs de Gulp en Geul opnieuw dit hotel als uitgangspunt heb genomen. Ik verbleef dit keer in de Rode Kamer. Dat is een van de vijf trendkamers in het hotel, die allemaal een andere eigen stijl hebben. Ik vond de Rode Kamer bijzonder leuk ingericht en zal zeker in de toekomst nog eens terug komen om ook de andere trendkamers van het hotel uit te proberen.
Direct na het ontbijt liep ik op een grindweg door golvende graanvelden te genieten van het prachtige uitzicht over het natuurreservaat van het plateau van Heijenrath. Heerlijk dat het hotel zo mooi aan de rand van een stilte gebied is gelegen. De lucht was zo vroeg in de ochtend staalblauw en heerlijk fris. Ideaal wandelweer! Vanaf de grindweg heb je een weids uitzicht over het Gulpdal. De weg slingert in grote bochten door de graan- en maïsakkers. Bij een houtwal staat een strategisch geplaatste bank. Ik kon geen weerstand bieden om hier even plaats te nemen, om op mijn gemak van het uitzicht te genieten. Maar dat schiet natuurlijk niet op. Ik moest vandaag 23 km lopen en al na 500 meter vanuit het hotel op je gemak op een bank zitten leidt tot niets. Dus vlug weer verder om wat tempo te maken. Na de hoogvlakte gaat de wandeling een hellingbos binnen. Het pad gaat omlaag, de richting op van het riviertje de Gulp. Hier en daar in het bos zijn open plekken en heb je prachtige onverwachte doorkijkjes op het in de frisse ochtendzon badende dal. Stug negeerde ik alle bij de uitzichtpunten aantrekkelijk geplaatste banken. Tempo maken was nu het devies. In het dorpje Sienaken komt het pad vanuit het hellingbos uit bij de Gulp.
Hier vandaan gaat de route over een smal voetpad verder langs de Gulp. Het voetpad ligt wat hoger dan het land wat direct aan de Gulp grenst. Gelukkig maar, zo hou je de voeten droog, want het is hier en daar een echt riviermoeras. Het natuurbeheer is er op gericht dat het beekwater van de Gulp zijn eigen weg door het dal mag zoeken. Dat leidt tot prachtige velden vol bloemen en andere moeraskruiden. Opvallend is het verschil tussen de beide zijden van het Gulpdal. Aan de kant van de wandelroute is de helling steil en bebost, terwijl de overkant bestaat uit glooiende akkers met graan en maïs. Dat heeft vast te maken met de manier waarop de rivierloop zich geleidelijk heeft ontwikkeld. Het landschap is daardoor erg gevarieerd. De akkers liggen op kleine terrassen die door steile randen, of graften, van elkaar worden gescheiden. De graften zijn min of meer vanzelf ontstaan doordat percelen op hielden waar de helling te steil was om te bewerken. De akkers werden geleidelijk geëgaliseerd, wat de graften accentueerde. Tegenwoordig zijn ze een typisch Limburgs landschapselement, en worden ze niet meer gladgeschaafd maar zorgvuldig gekoesterd. Het Zuid-Limburgse landschap is perfect voor wandelaars. Je mag vaak dwars door de weilanden lopen, over de oude kerkenpaden. Dat is een recht dat uit vroeger tijden stamt. Voor de draaihekjes tussen de weilanden hebben de Limburgers een speciale naam: stegel. Deze hekjes zijn soms al honderden jaren oud.
In de hellingbossen kom je vrijwel geen andere wandelaars tegen. Langs de Gulp zie je wel eens iemand. Een gezin zat heerlijk op een kleed langs de rand van het riviertje in het gras te genieten van de mooie dag en het kabbelende water. Op deze plaats is het Gulpdal wat breder en is het riviertje dieper verzonken in het land. In de steile beekwanden broeden oeverzwaluwen. Ook kom je er regelmatig ijsvogels tegen. Als je goed kijkt zie je in het heldere beekwater forellen zwemmen. In het gras langs de beek grazen de koeien tevreden. Het lijkt mij voor de dieren hier een waar paradijs te zijn. Ze kunnen lekker in de schaduw van een boom het eerder gegeten gras herkouwen, of een slokje fris helder beekwater tot zich nemen. Deze Limburgse koeien hebben toch een veel beter leven dan de Gorinchemse koeien in het platte polderlandschap rond om mijn woonplaats, denk ik zo. Het smalle pad langs de beek gaat plotsklaps vrij steil omhoog een hellingbos in. Even verder op bij een weiland, nu zestig meter boven de Gulp, kan je goed zien hoe prachtig de Gulp door het landschap meandert. Daarna gaat het pad weer omlaag. Wat verder op gaat de wandeling door een dicht moerasbos. Hier en daar zijn planken over de vele kleine afspitsingen van de Gulp gelegd. De route is zeer afwisselend. Echt een vijf sterren notering waard.
Bij het gehucht Pesaken, een dorpje vol met schilderachtige witte vakwerkhuizen, wordt het riviertje de Gulp verlaten, en gaat de route omhoog, om via het Schweibergerbos de oversteek te maken naar de Geul. De boeren waren druk bezig om de op de hoogvlakte gelegen goudgeel gekleurde graanvelden te maaien. Dit werd gedaan met enorme grote machines die veel lawaai maakten. De volgende dag werd regen voorspeld. Het graan moet snel voor die tijd worden geoogst. Na een aantal schitterende uitzichten vanaf de rand van het Schweibergerbos daalt de route af naar het riviertje de Geul. Deze beek is een flink stuk breder dan de Gulp. Ook het dal is breder en glooiender, met minder steile hellingen. Wel vind je direct langs de Geul meer steile en hoge oevers. Hier en daar zijn de oevers zover af gekalverd dat het voetpad bijna in het water dreigt te verdwijnen. Het wordt hoog tijd dat de afrastering van de weilanden op deze plaatsen een paar meter landinwaarts wordt verplaatst. Limburg moet zuinig zijn op zijn toeristen, en niet door inzakkende oevers, met het water van de Geul mee laten spoelen! Het is een prachtige omgeving om te wandelen. Onder een grote eikenboom heb ik langs de oever een stop gemaakt. Lekker languit in de schaduw van de boom heb ik een uiltje geknapt. Wellicht niet zo verstandig van mij, om juist onder een eikenboom te gaan liggen. Ik vermoed dat de boom bezaaid was met eikenprocessierupsen. Een dag later, weer thuis, wordt ik geteisterd door hevige jeuk op een arm en schouderblad. Al doende leert men! Vlakbij de plaats waar ik ruste was de oever minder steil. Het was daar een komen en gaan van koeien die even lekker in het koele beekwater gingen staan en wat water dronken.
De route gaat door het stadje Mechelen. Ik kon de verleiding weerstaan om een koele pint te vatten op het terras van een café. Van bier krijg je maar 'zware benen' van en ik moest toch nog wel een flink stuk lopen. Ik zag al verlangend uit naar het beschaduwde terras van het restaurant Gerardushoeve. Ik had daar rond 17:30 uur een tafel gereserveerd. Het eten is daar heerlijk en ze schenken een verrukkelijke Limburgse witte wijn. Ik bewaarde en koesterde mijn dorst en honger voor deze heerlijke dranken en spijzen, die daar op het terras door een lieftallige serveerster, met een charmante Limburgse tongval, worden opgediend. Na Mechelen gaat de route verder langs de Geul richting Epen. Dit gedeelte van de route is wel heel bijzonder mooi. Een breed gebied aan weerszijden van de Geul is natuurgebied. Je vind er poelen en moerassen. De natuur mag hier zijn eigen gang gaan. De steile helling loopt op een gegeven moment door tot vlak langs de beek. Er is nog nauwelijks ruimte voor het voetpad. Dan wordt de drukke weg richting Epen overgestoken. Op het kruispunt van de weg en de Geul is een waar toeristenpark ontstaan. Er is een restaurant naast een oude watermolen. Daarnaast vind je een groot parkeerterrein waar fruitkramen en een frietwagen grote groepen van toeristen aan trekken. Een plek om als wandelaar, die uit is op mooie stille natuur, snel weer te verlaten.
Het voetpad langs de Geul gaat verder tot er weer een watermolen wordt bereikt. Hier wordt de Geul verlaten en begint de klim naar het hoger gelegen restaurant Gerardushoeve. Eerst een klein stukje over een asfaltweg, en daarna verder over een mooie holle veldweg, met prachtige uitzichten naar alle kanten. Ondanks dat ik behoorlijk moe begon te worden kon ik nog steeds van het wandelen genieten. Er stonden langs deze mooie holle veldweg een aantal banken maar ik heb ze allemaal genegeerd. Het terras in de verte boven mij, met alle lekkere dranken en spijzen, lonkte mij toe. Het trok mij als het ware als een magneet aan. Ik had een mooi tafeltje op het terras en weer genoot ik volop van het uitzich over het Bois de Beusdal. Het was tot nu toe deze wandeldag volop zonnig geweest. Maar na anderhalf uur lekker eten en drinken op het terras betrok de lucht. Tijd om op te stappen en de laatste paar kilometer terug naar de mooie confortabele Rode trendkamer in het hotel af te gaan leggen. Ook dit laatste stukje van de route is heel mooi. Je loopt eerst over een sterk klimmende en dalende veldweg, om daarna via een hellingbos weer omhoog, naar de hoogvlakte te lopen, waar het hotel op gelegen is. De Rode trendkamer heeft, buiten het hotel om, aan de weg een eigen toegansdeur. Gezellig om weer binnen te komen in deze leuk ingerichte ruimte. Voldaan van de wandeling heb ik, na een warme douche, uit de minibar nog een biertje genomen, en daarna op de rode sofa nog zitten na genieten van de mooie vijf sterren wandeltocht die ik deze dag langs de Gulp en Geul heb gelopen!
Naar de webpagina van de GPS wandeling klik hier
Meer wandelingen op de website http://www.jvanderperk.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten